Του Β. Λ.ΤΣΙΟΥΡΑΝΤΑΝΗ

1. Ο Παπα-Χαράλαμπος Κορλός (ΛΕΟΝΤΙΤΟ, Φεβρ.1902 - Μάιος 1988) Ένας φωτισμένος Αργιθεάτης ιερέας

 Αφορμή για να ξεκινήσω το αφιέρωμα αυτό από τον Παπα-Χαράλαμπο Κορλό, πέρα από τις συχνές ιστορίες,

τις μαρτυρίες και τις αναφορές που άκουγα γι΄ αυτόν από πολλούς συγχωριανούς του και Αργιθεάτες που τον γνώρισαν, αν και πέρασαν 33 χρόνια από το θάνατό του, στάθηκαν και δυο πρόσφατα γεγονότα. Ήμασταν μαζί με άλλους έξω από την Αγία Παρασκευή Λεοντίτου, όπου τελούνταν ένα μνημόσυνο, όταν είδα έναν άγνωστο σε μένα αλλά και στην παρέα ηλικιωμένο κύριο να μπαίνει στην εκκλησία και αμέσως να βγαίνει και να κατευθύνεται στο πλαϊνό μέρος της εκκλησίας, όπου βρίσκεται ο τάφος του παπα- Χαράλαμπου, να ανάβει ένα κερί και να προσκυνάει με μεγάλη ευλάβεια τον τάφο του. Αργότερα έμαθα ότι ήταν ένας γιατρός από την Αθήνα που έχει καταγωγή από άλλο χωριό της Αργιθέας. 

 Και το δεύτερο όταν τυχαία ανακάλυψα μια ιστοσελίδα και είδα τη μεγάλη αποδοχή που είχε ένα αφιέρωμα στην Παναγία Σπηλιώτισσα που συνοδευόταν από ένα δικό του ποίημα για την Παναγία και είχε 850 κοινοποιήσεις και 110.000 χιλιάδες προβολές (Hellas Mountain Paths https://fb.watch/a0iFxvO78i/)

  Ποιος ήταν ο παπα-Χαράλαμπος

  Ο παπα-Χαράλαμπος γεννήθηκε και ανδρώθηκε στο Λεοντίτο Αργιθέας τον Φεβρουάριο του 1902.

 Το 1917 αποφοίτησε από το σχολαρχείο με άριστα.

 ΤΟ 1922 έλαβε μέρος στη μικρασιατική εκστρατεία στο τάγμα του Ν. Πλαστήρα¹. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή υπηρέτησε στη φρουρά του Στ. Γονατά, του πρωθυπουργού της επαναστατικής κυβέρνησης του Ν. Πλαστήρα, και έζησε από κοντά τα συγκλονιστικά γεγονότα που ακολούθησαν(εκδίωξη του βασιλιά, εκτέλεση των έξι, Συνθήκη της Λωζάνης...) Αν και του προτάθηκε να μείνει στην Αθήνα με καλές επαγγελματικές προοπτικές, προτίμησε να επιστέψει στο χωριό και να ασχοληθεί αρχικά με αγροτικές εργασίες. «Εκεί είναι οι τόποι της νοσταλγίας/οι τόποι της μαθήσεως και της παιδείας» γράφει ο ίδιος σε ένα από τα ποιήματά του! Ήταν πάντα μπροστάρης σε όλα τα κοινά έργα του χωριού και σε όλες τις εθελοντικές δράσεις.

 Τον Φεβρουάριο του 1930 παντρεύτηκε την Όλγα Μπουκουβάλα από το Τριζόλο Αργιθέας και απέκτησε έξι παιδιά. Υπήρξε υπόδειγμα οικογενειάρχη. Είχε την τύχη να δει όλα του τα παιδιά να προκόβουν, να σπουδάζουν σχεδόν όλα - ένας από τους γαμπρούς του μάλιστα (ο Έκτορας Νασιώκας) έφτασε μέχρι το αξίωμα του βουλευτή και του υπουργού -αλλά και τους τρεις γιούς του Ηλία, Βασίλη, Κώστα να συνεχίζουν την παράδοση και να επιτελούν μέχρι σήμερα το λειτούργημα του ιεροψάλτη στις εκκλησίες και τα ξωκλήσια του Λεοντίτου. Παρά τη σκληρή καθημερινή δουλειά έβρισκε πάντα το χρόνο να ασχολείται με το διάβασμα. Είχε έμφυτη κλίση προς την ιεροσύνη, γνώριζε από μικρός άριστα τη θεία λειτουργία και μελετούσε διαρκώς βιβλία θεολογικού, κυρίως, περιεχομένου.

 Την περίοδο 41-48 χρημάτισε ιεροψάλτης της γειτονικής Ι. Μ. Παναγίας Σπηλιώτισσας.

 Το 1948-1949 σε ώριμη πια ηλικία αποφάσισε να αφιερωθεί ολόψυχα και να διακονήσει την Εκκλησία του Χριστού. Σπούδασε τότε στο ιστορικό διτάξιο εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Λαμίας. Το Φεβρουάριο του 1950 χειροτονήθηκε πρώτα διάκονος και αμέσως μετά ιερέας και ανέλαβε την ενορία του Αγίου Χαραλάμπους Λεοντίτου όπου και διακονούσε για περισσότερα από τριάντα χρόνια.

 Το 1954 του απονεμήθηκε το υψηλό αξίωμα του πνευματικού πατέρα και το οφφίκιο του Οικονόμου (Το οφφίκιο του Οικονόμου απονέμεται μόνο σε έγγαμους ιερείς, που είναι άνω των 30 ετών και κάτοχοι πτυχίου Ανώτατης Εκπαίδευσης ή Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής. Απονέμεται σε εκείνους οι οποίοι εργάζονται στην Εκκλησία και την κοινωνία, ως τίτλος μεγάλης προσφοράς προς την Εκκλησία, τον άνθρωπο, την επιστήμη.)

 Άρχισε τότε να περιοδεύει σε όλα τα χωριά της Αργιθέας κηρύσσοντας το λόγο του θεού, εξομολογώντας και επιτελώντας, πέρα από το ποιμαντορικό-πνευματικό του έργο, κι ένα σημαντικό κοινωνικό έργο. Παρηγοριά και καταφύγιο και μια ζεστή αγκαλιά για πολλούς συντοπίτες μας στα δύσκολα εκείνα χρόνια!

 Την περίοδο 1960 -1974 ανέλαβε και την Ι. Μ. Σπηλιάς. Σώζεται ακόμη το πλακόστρωτο στην αυλή του μοναστηριού που είχε φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια, όντας ο ίδιος καλός τεχνίτης της πέτρας!

 Με τα πόδια διέτρεχε χιλιόμετρα στις όποιες καιρικές συνθήκες (χιόνι, βροχή, ζέστη) για να λειτουργήσει ή να τελέσει οποιαδήποτε αγιαστική πράξη ή ακολουθία στο σπίτι των ενοριτών του, των κοντινών χωριών και στα σαρακατσάνικα κονάκια στην Κίκα κάτω από το Ντεληδήμι.

 Είχε πηγαίο ποιητικό ταλέντο και το εκδήλωσε από τα νεανικά του χρόνια και έγραφε ποιήματα ως τα βαθιά γεράματά του. Κύρια γνωρίσματα το λεπτό του χιούμορ αλλά και η βαθιά θεοσέβεια. Θέματα έμπνευσης τα γεγονότα της προσωπικής του ζωής, της γενικότερης αργιθεάτικης ζωής αλλά και θέματα χριστιανοσύνης. Ένα μεγάλο μέρος του ποιητικού του έργου εκδόθηκε το 1981 από το Σύλλογο Αργιθεατών Λάρισας, ενώ πολλά ποιήματά του μένουν ακόμη ανέκδοτα...

 Ήταν ένας χαρισματικός ιερωμένος, πνευματικός και πολυδιάστατος άνθρωπος με μεγάλη πίστη και αφοσίωση στα ιερατικά του καθήκοντα. Νοιαζόταν για όλους τους ανθρώπους, ήταν ανεξίκακος και είχε έναν δικό του τρόπο να κερδίζει τους νέους. Φιλομαθής, γνώριζε όλους τους μύθους του Αισώπου και τους διηγούνταν στα μικρά παιδιά. Έχαιρε ευρύτατης αποδοχής από τους ενορίτες του και όχι μόνο. Ποτέ δεν ενεργούσε υστερόβουλα και «εγένετο τοις πάσι τα πάντα». Ήταν ψηλός, γλυκός και πράος άνθρωπος. Καλόκαρδος, χαμογελαστός, αφιλοκερδής και ανιδιοτελής. Τον θυμούνται να ανοίγει το χορό στα πανηγύρια με τον λεβέντικο τσάμικο χορό ΤΩΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ (Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά!)

 Γνώστης της θρησκευτικής αλλά και της κλασικής παιδείας, στοργικός πνευματικός πατέρας πολλών ψυχών τροφοδότησε με αξίες σε εκείνα τα πέτρινα χρόνια τους νέους του χωριού του και είχε τη χαρά να δει πολλούς από αυτούς να διακρίνονται στα γράμματα και τις επιστήμες.

 Οι μαρτυρίες των χωριανών του

 Εξομολογείται ο αείμνηστος Δ. Γρίβας στο ημερολόγιο- λεύκωμα του Π. Σ. Λεοντίτου το 2013: «οι συμβουλές του παπα-Χαράλαμπου σε μένα πολλές και συνταιριασμένες με εκείνες του αδελφού του και δασκάλου μου, του Λευτέρη Κορλού- Παπακωνσταντίνου, σμίλεψαν βαθιά την παιδική ψυχή μου. Θυμάμαι ακόμη (έξι δεκαετίες πια τώρα) να απλώνει πατρικά το χέρι του στον ώμο μου και να με εμψυχώνει στα πέτρινα εκείνα χρόνια και να μου δείχνει ως προοπτική της ζωής τον πνευματικό δρόμο και την επιστήμη ως επαγγελματικό μέλλον.

 Κι είχε και εκείνες τις προοδευτικές αντιλήψεις για τη δημοκρατία, που σου πέρναγε ως τα μύχια του μυαλού σου, τον πολιτικό σεβασμό και τη σωστή πολιτικοποίηση…

 Ήμουνα μάρτυρας σε πολλές συναντήσεις με χωριανούς να δίνει λύση σε προσωπικά, οικογενειακά και κοινά προβλήματα.»

 Και ο Θεόδ. Τρυφέρης, (τέως Διευθυντής της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών της Γ.Α.Δ.Α, Υποστράτηγος//συγγραφέας) σκιαγραφεί την εικόνα του παπα-Χαράλαμπου με τον υπέροχο ποιητικό - λυρικό λόγο του:

 «Μια σεμνή -σεπτή μορφή, καθοδηγητική- ηγετική, ανακουφιστική- ιαματική στους τοτινούς δύσκολους καιρούς, στα ¨πέτρινα¨ εκείνα χρόνια. Απλοϊκός άνθρωπος, όχι «αγαθός». Αγαθός, όχι άπραγος. Πράος όχι άνευρος… Τον θυμάμαι καλά, σαν τώρα -ανεξίτηλη η μορφή του, η βιοψυχική ιδιοσυστασία του, η όλη η παρουσία του …Γλυκύτατη προσωπικότητα με φωνή απαλή, όταν υπογράμμιζε, τρυφερή, όταν αποδείκνυε-έτσι που άγγιζε χωρίς να ξεσκίζει, εισχωρούσε στην καρδιά χωρίς να τη ματώνει. Σου άνοιγε το νου χωρίς πολλή προσπάθεια, Ακόμα και η (πολύλαλη) σιωπή του… Με έντονη πνευματικότητα και δη παντοειδή, όχι μόνον θρησκευτική. Σπουδαίος ποιητής…

 Παπα-Χαράλαμπε, το Λεοντίτο ευνοήθηκε ιδιαίτερα από το θεό και για τον τόπο του και για τον κόσμο του. Και είχε το προνόμιο να έχει Εσένα. Ξέρουμε πως από εκεί ψηλά -απ΄ τα μπαλκόνια του Παραδείσου -μας βλέπεις, μας αφουγκράζεσαι, μας νιώθεις, αλλά εμάς …μας λείπεις. Μάλλον θα ξέρεις πως τώρα ζούμε ακόμα δυσκολότερα χρόνια κι από εκείνα τα παλιά …Παρακάλα το θεό (εσένα σ΄ ακούει),όταν οι καταστάσεις ξεπερνούν τις αντοχές μας να μας δίνει κουράγιο, δύναμη, ελπίδα…»

 Το † 1988 Ο Παπα-Χαράλαμπος έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω ένα σπουδαίο ποιμαντικό έργο και μια μεγάλη παρακαταθήκη στον τόπο του. Το έργο του και η προσφορά του παράδειγμα προς μίμηση για τους επόμενους.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του!!!

1. Στον Ν. Πλαστήρα, για τον οποίο έτρεφε μεγάλη εκτίμηση, είναι αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα του.

Δια τον αρχηγόν της Επαναστάσεως 1922

Νικόλαον Πλαστήρα

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ                                                                                     

• Σύλλογος Αργιθεατών Λάρισας, Τα ποιήματα του Παπαχαράλαμπου, Λάρισα 1981, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥΦΕΞΉ
• Αφιέρωμα του ΔΗΜ. Π. ΓΡΙΒΑ στους ιερωμένους της Αργιθέας, 2013, Λεύκωμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Λεοντίτου «Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ»

 

Θα μας βρείτε και στα κοινωνικά δίκτυα: