Την Τρίτη 22 Απριλίου 2025 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Γ. Καραϊσκάκη στην Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου Μαυρομματίου.
Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο κ. Δημήτριος Νάκος, Υποστράτηγος ε.α. ΕΛ.ΑΣ., Δρ Υγιεινής Τροφίμων, Επικ. Καθηγητής Κτηνιατρικής Σχολής. Διαβάστε την ομιλία του κ. Νάκου:
------
Αξιότιμοι προσκεκλημένοι, αγαπητοί συντοπίτες
Με βαθύ σεβασμό και συγκίνηση, στεκόμαστε σήμερα μπροστά στην προτομή ενός από τους ενδοξότερους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης, του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Η επιλογή του χώρου δεν είναι τυχαία.
Η γνώση της ιστορίας δεν είναι απλώς ένα πνευματικό εφόδιο. Είναι θεμέλιο εθνικής συνείδησης, είναι πράξη αντίστασης στη λήθη. Όταν θυμόμαστε τους ήρωες μας, δεν τιμούμε μόνο τα κατορθώματά τους - κρατάμε άσβεστη τη φλόγα των αξιών που υπηρέτησαν: την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την αυτοθυσία.
Ο Καραϊσκάκης, παιδί αυτής της γης, δεν ήταν μόνο πολεμιστής· ήταν σύμβολο δύναμης, αυταπάρνησης και πίστης στο δίκαιο ενός λαού που διεκδικούσε την ελευθερία του. Η ζωή του, από τα παιδικά του χρόνια στο μοναστήρι αυτό μέχρι τον ένδοξο θάνατό του στο Φάληρο, ήταν ένας συνεχής αγώνας.
Σύμφωνα με τις ιστορικές αναφορές του Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου και του Δημήτρη Φωτιάδη, ο Καραϊσκάκης διακρίθηκε από νεαρή ηλικία για τη διορατικότητά του και τη στρατιωτική του ιδιοφυΐα. Ως αρματωλός στα βουνά των Αγράφων, ανέπτυξε στρατηγική δράση με αποφασιστικότητα, δημιουργώντας έναν ισχυρό τοπικό πυρήνα αντίστασης. Ήταν ένας ηγέτης που γνώριζε καλά τη γεωγραφία, τον άνθρωπο του βουνού και τις τακτικές του ανταρτοπολέμου - κάτι που τον καθιστούσε ανίκητο σε πολλές μάχες.
Με το ξέσπασμα της Επανάστασης, δεν έμεινε αμέτοχος. Εντάχθηκε στις γραμμές των αγωνιστών με πάθος και πίστη. Ηγήθηκε κρίσιμων επιχειρήσεων στη Ρούμελη, συνέβαλε καθοριστικά στη διάσωση της επανάστασης όταν κινδύνευε, και ως αρχιστράτηγος του αγώνα στη Στερεά Ελλάδα, οργάνωσε και πειθάρχησε τα ασύντακτα σώματα, φέρνοντας νίκες σε κρίσιμες στιγμές.
Ο θάνατός του, το 1827, στην προσπάθειά του να σώσει την πολιορκημένη Αθήνα, ήταν ηρωικός και συμβολικός. Όπως αναφέρει ο Φωτιάδης, “ο θάνατός του ήταν το τελευταίο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του, ένα τέλος που ταίριαζε στον μύθο του”. Η παρακαταθήκη του δεν ήταν μόνο οι μάχες και οι νίκες, αλλά και το ήθος του, η ακλόνητη πίστη στην ελευθερία, η επιμονή σε καιρούς χαλεπούς.
Και σήμερα, εδώ, στη γη που τον γέννησε και τον πότισε με τις πρώτες του μνήμες, τον τιμούμε όπως του αξίζει. Ήταν εδώ, ανάμεσα σ’ αυτά τα χώματα και τις πέτρες, που έμαθε τι θα πει αγώνας και τι θα πει καταπίεση. Από μικρό παιδί ήρθε αντιμέτωπος με τους Τούρκους, γνώρισε το σκληρό πρόσωπο της σκλαβιάς και γι’ αυτό έγινε πολεμιστής από τα δώδεκά του χρόνια. Δεν ξεκίνησε τον αγώνα του με ξίφος - αλλά με πληγές στην καρδιά και φωτιά στο βλέμμα.
Ο Καραισκάκης δεν μεγάλωσε σε ανάκτορα. Μεγάλωσε στην σκληρότητα της φύσης και στη σιωπή των μοναχών. Το βλέμμα του διαμόρφωσε το αγνάντι του Μοναστηριού, οι πρώτοι του ήχοι ήταν τα τροπάρια και η πρώτη του πίστη ήταν ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Εκείνος τον ενέπνευσε να πάρει το ξίφος, όχι πια μόνο του πνεύματος, αλλά της λευτεριάς.
Με πολύ γλαφυρό τρόπο, γράφει ο Κώστας Ακρίβος, στο βιβλίο του για τον ήρωα αςς, με τίτλο «πότε διάβολος πότε άγγελος»: «…η ζωή του δεν ήταν όπως εκείνη των άλλων ανθρώπων. Οι γερακαετοί, τα διπλοσάινα, οι λύκοι, οι χιονοψάλτες, τα βραχοκιρκίνεζα, οι πετροκότσυφες, οι λαφιάτες, οι κούκοι και τα αηδόνια ήταν οι πιο κοντινοί συγγενείς του, καθώς όλα τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε ροβολώντας, πότε κυνηγημένος και πότε κυνηγώντας ο ίδιος του Τούρκους, ή ομόθρησκους αντιπάλους πάνω στα Αγραφιώτικα βουνά»…
Κυρίες και κύριοι,
Υπάρχουν τόποι που δεν πατάς απλώς στο χώμα αλλά πατάς στην ιστορία, στην πίστη, στο βαθύτερο κομμάτι της ψυχής του Ελληνικού λαού. Σε ένα τέτοιον τόπο βρισκόμαστε σήμερα. Η φλόγα αυτού του Μοναστηριού δεν φώτισε μόνο τις ψυχές των πιστών. Έγινε ο φάρος που ανέδειξε έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες του έθνους. Εδώ σε αυτόν τον ιερό τόπο, έκανε τα πρώτα του βήματα το παιδί που έμελε να γίνει θρύλος, ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης.
Η προτομή του, λοιπόν, που αποκαλύπτουμε σήμερα, δεν είναι απλώς ένα μνημείο. Είναι ένας ζωντανός σύνδεσμος με το παρελθόν, ένας φάρος για τις επόμενες γενιές. Είναι υπενθύμιση ότι το χρέος μας δεν είναι μόνο να τιμούμε, αλλά και να εμπνεόμαστε, να συνεχίζουμε με αίσθημα ευθύνης και εθνικής αυτογνωσίας.
Ας σταθούμε αντάξιοι της μνήμης του. Ας κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή, με έργα, με αξίες και με αλήθεια.
Σας ευχαριστώ
