Άρχων άνευ αρχών αρχή πολλών δεινών.  Κλάψε αυτόν τον λαόν, όταν είναι αυτός ηγεμών.

Χίλιοι τρακόσιοι άρχοντες αντάμα τρων και πίνουν

    Τι 1.300 άρχοντες; Οι άρχοντες είναι 1.300.000 στη χώρα μας. Πολιτικές πνευματικές, συνδικαλιστικές, εκκλησιαστικές, αυτοδιοικητικές και κάθε λογής ηγεσίες μπορεί και να τον ξεπερνούν αυτόν τον αριθμό. Το δημοτικό αυτό τραγούδι ή ξέχασε τα τρία μηδενικά ή προσαρμόστηκε στις ανάγκες του δεκαπεντασύλλαβου στίχου γι’ αυτό λέει χίλιοι τρακόσιοι. Τέλος πάντων δεν θα γίνω και λαογράφος τώρα.

    Αντάμα τρων και πίνουν. Μπράβου τ’ς! Πουλύ χαίρουμι να τ’ς γλέπου έτσι αγαπημένοι! Τσακώνουντι κανιά βουλά στ’ Βουλή και παντού στου δημόσιου βίου, βρίζουντι (μι ευγινικό τρόπου) λέει ου ένας στουν άλλου διάφουρα πινέματα ( κλέφτη, απατιώνα, προυδότη κι ένα σουρό άλλα), αλλά στου φαΐ …δεν τρώουντι. Γι’ αυτό δεν τ’ς δείχνει η τηλιόραση όταν τρων.

    Έχουν τραπέζι αργυρό… σοφρά μαλαματένιο (κάπ’ τουν …σούφρουσαν του σουφρά) Ε, άμα είσι άρχουντας σι τραπέζι μι πριουνίσια σανίδια θα τρως να σ’ μπαίνουν οι αγκίδις; Θέλ’ς αργυρό! Ειδικά άμα είσι αργυρώνυτος… Ιμείς οι απλοί άνθρουποι άμα έχουμι φαΐ τρώμι κι στου πιζούλι, κάθουμαστι κι σταυρουπόδι στου τσιόλι, δε θέλουμι αργυρό, ούτι ν’ ακούσουμι αργυρό… Κι τ’ Αργύρι θα τ’ αλλάξουμι όνουμα κι θα του λέμι Βόρεια Τσαπίσματα.

   Έχουνε και γλυκό κρασί… Λογικό είναι. Τα ξινά τα πικρά και τ’ αρμυρά τα σερβίρουν σε μας. Κάπως έτσι γίνονται επώδυνοι άρχοντες …

Να ’σαι καλά Μήτσιο, μ’ έκανες και γέλασα…

Ο Μήτσιος γράφει ότι κάθε κάτοικος πληρώνει ετησίως 6 ευρώ για το "κόστος της

 Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Δημοκρατίας".

 Ζούμε και χωρίς ΟΤΑ, δώστε πίσω τα λεφτά!

   Και τα υπόλοιπα χρήματα που διαχειρίζονται οι ΟΤΑ, τις αστοχίες, τις σπατάλες, την κακοδιαχείριση ποιος τα πληρώνει; Εμείς δεν τα πληρώνουμε κι αυτά;

 Κι ο πολίτης που πληρώνει έχει τρύπιο παντελόνι!

    «Η συμμετοχή και η κάθοδος του αιρετού σε εκλογές, πέραν των άλλων, απαιτεί τη δαπάνη χρημάτων για τις ανάγκες του εκλογικού αγώνα». Φυσικά, όπως και στο προπατζίδικο. Βάζεις 10 ευρώ παίζεις τζόκερ και παίρνεις λαχείο που κληρώνει την Τρίτη και το πετάς την Τετάρτη, αλλά τα βάζεις για να κερδίσεις πολύ περισσότερα. Φυσικά, επίσης, ναι, υπάρχουν κι εκείνοι που το κάνουν ανιδιοτελώς με μόνη διάθεση να προσφέρουν στα κοινά, αλλά πόσοι είναι; Τα ίδια ισχύουν και για τους χορηγούς.

Χορηγοί, συνδρομητές,
μας ακρίβηνε ο καφές.

Στείλτε μου τις χορηγίες,
στείλτε και τις συνδρομές! 

 «Τα χρήματα, το όριο, ο τρόπος λήψης ή διάθεσης, ρυθμίζονται από ειδικό νόμο περί
εκλογικών δαπανών. Η τυχόν υπέρβαση έχει έννομες συνέπειες». Τώρα, μάλιστα! Πάνω που είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε… Αφού τα ρυθμίζει ο νόμος! Θυμάμαι την περίπτωση του αιρετού που εξέπεσεν του αξιώματος επειδή κέρασε πεντέξι τσίπουρα σε πολίτες (γιατί δεν θα τον ψήφιζαν αν δεν ήταν πιωμένοι) και υπερέβη το όριον… Οριακά, αλλά το όριον είναι όριον… δεν έχει τα όριά του… εξέπεσεν!

   Το άρθρο του Μήτσιου, όμως, μας ενημερώνει σχετικά και δίνει στοιχεία. Πάρτε μολύβι κι αρχίστε πολλαπλασιασμούς και προσθέσεις για να δείτε το κόστος. Μετά αρχίστε τις αφαιρέσεις από τις τσέπες των πολιτών, για να κατανοήσετε και τις αναγκαίες διαιρέσεις του λαού. Τουλάχιστον θα κάνετε ένα φρεσκάρισμα στα μαθηματικά σας…

   Είναι, βέβαια, κυρίως, άρθρο που με υπευθυνότητα εκφράζει και άποψη και θέσεις.

 Είναι σοβαρό, αλλά και κανένα …σοβαρό ΚΑΦΕΝΕΙΟ δεν θα άφηνε αναξιοποίητες τέτοιες πάσες και σέντρες…

    Εμ βι πις θα βγει σήμιρα ου Μήτσιους! Πατάξτε τον μεν ακούστε τον δε…

Ξικινάτι… να γένει ξίκι, π’ να γένει!

  «Η δημοκρατία κτίζεται από κάτω προς τα επάνω», γράφει πάλι ο Μήτσιος. Μια φορά την εβδομάδα σε ένα κείμενο θα το λέει οπωσδήποτε. Πώρωση έπαθε με αυτό το κτίσιμο. Και για την οστεοπόρωση ένα χάπι την εβδομάδα δίνουν.
   Άιστι, πιδιά ξικινάτι απ’ αυτού σια κάτ’. Κόψτι θέμιλου, σφάξτι κι κάνα κουκουτσέλι για του στέριωμα κι αρχ’νάτε του κτίσιμου. Φτάσ’τι τουν τοίχου τ’ς δημουκρατίας μέχρι Κρανιά - Λιπρίσι, ρίξτι κι ένα σ’ναζάκι κι απαρατάτι τουν εσείς. Από κει κι απάν, μη χουλουϊόστι, θα τουν φκιάσουμι ιμείς.

    Θα βουηθήσει κι ου Μενέλαους. Πριν κανιά δικαριά μέρις διάφ’κι στου Τουρόντου. Τι να χάλιβι; Να ’πισι κι κει κάνα γιουφύρι; Έλληνις ιργουλάβοι να τα φκιάνουν κι στουν Καναδά τα γιουφύρια; Τουν πήρα ένα τηλέφανου, πότι μο’ ’λιγι γιες πότι μο’ ’λιγι νο… κι στου τέλους μ’ κουπάν’σι κι ένα οκ. Μπουρεί να ’φταιγαν κι οι ιρουρήσεις… Τώρα μη ρουτάτι τι τουν ρώταγα…

Επώνυμοι άρχοντες στην Αργιθέα

   Στην Αργιθέα δεν είχαμε τετοιανούς… Για να προσδιορίζεται μια χρονική περίοδος
την ονομάτιζαν πολλές φορές με το όνομα κάποιου που έρχονταν ως υπάλληλος και έμενε εκεί ως γιατρός, δάσκαλος, αστυνόμος... Άνθρωποι που πρόσφεραν πολλά  αντιπαλεύοντας απίστευτες δυσκολίες. Ήταν η μόνη παρουσία της πολιτείας στον τόπο μας. Δεν τους ξεχνούμε και παντοτινά τους ευγνωμονούμε. Έλεγαν:

 Όταν ήταν δάσκαλους ου Κουτής (ο δάσκαλος Ηλίας Κωτής απ’ το Κατούσι. Τα σέβη μου, ΔΑΣΚΑΛΕ μου, με όλα τα γράμματα κεφαλαία)

 Επί Βιλανάκη έρ’ξι ένα πρώιμου χιόνι (άλλος δάσκαλος εξαιρετικός από την Κρήτη). Ου Λία Κουρλός (επίσης σπουδαίος δάσκαλος) ήταν όταν γίν’κι η βούλια.

 Ήταν ου Χριστούλας τότι γιατρός στα Βραγκιανά… (καλή σου ώρα Στέλιο, όπου  κι αν βρίσκεσαι τώρα) Πόσο κόσμο έσωσε στα χωριά μας! Όπου μάθαινε άρρωστο ξεκινούσε με τα πόδια, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και πήγαινε, ακόμα κι εκτός της περιοχής ευθύνης του. Αυτός δεν ήταν γιατρός… Ο Διγενής Ακρίτας ήταν! Τον έβλεπε ο χάρος κι αναμέραγε!

     Αυτοί ήταν και δικαίως οι επώνυμοι άρχοντες των χωριών μας…

Επώνυμοι κι ανώνυμοι, ομώνυμοι κι ετερώνυμοι…

  Σήμερα οι άνθρωποι χωρίζονται σε επώνυμους κι ανώνυμους. Ο επώνυμος είναι αναγνωρίσιμος, τυγχάνει του προσήκοντος σεβασμού κι όταν πεθαίνει δίνει το όνομά του σε δρόμο, πλατεία και γίνεται η φάτσα του άγαλμα. Ο ανώνυμος είναι άγνωστος (μόνο η εφορία τον γνωρίζει), τον προσήκοντα μην τον είδατε μην τον απαντήσατε κι όταν πεθάνει λέει ο έφορας: «τον μπαγάσα γλίτωσε τρεις δόσεις απ’ τον ΕΝΦΙΑ, αλλά ευτυχώς του πήραμε τα τέλη κυκλοφορίας κι ενώ τα έχει πληρωμένα για άλλο ένα εξάμηνο δε ματακυκλοφοράει…

   Οι ομώνυμοι κι ετερώνυμοι σχετίζονται με το πόσο συμφωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους στις ιδέες τους, στους χαρακτήρες τους… Αυτά φανερώνονται περισσότερο στις εκλογές. Πολλές φορές είναι και ευμετάβολα. Δυο που σφάζονταν στις προηγούμενες εκλογές στις επόμενες μπορεί να είναι στενοί συνεργάτες και συναγωνιστές. Τότε πρέπει και να καταλαβαίνεις τι τους χώριζε (πάντα) και τι τους ενώνει (πάντα). Το συμφέρον! Το ατομικό, βεβαίως, βεβαίως… Αναθεωρητές της προσαρμογής…

Γκόλφως και Τάσιου τηλε-φονικοί διάλογοι…

 ⸺ Τάσιου πού είν’ τα πρόβατα;

 ⸺ Σ’ν Τρίτη ανιμουγιννήτρια έκαναν κάτ’.

 ⸺ Ικειά σ’ν έκτη φτιρουτή θ’κά μας είνι, κόπ’κι κάνα φτιρό;

 ⸺ Όχι, αρέ Γκόλφου, αυτά είνι τα στέρφα τ’ Πάνου Χουλέβα.

 ⸺ Κι ικειά τα δυο τρία π’ φλουρίζουν στ’ν ακρινή τ’ φτιρουτή τι είνι;

 ⸺ Ποια ακρινή; Απ’ αριστιρά κατά του Σκιζουκάραβου η διξιά προς την Πάδη;

 ⸺ Η Πάδη είνι αριστιρά Τάσιου μ’ κι του Σκιζουκάραβου διξιά.

 ⸺ Αφού τ’ράμι τ’ ανάπουτα, Γκόλφου, πώς να συννουηθούμι; Εγώ τ’ράου κάτ’ κι συ τ’ράς απάν’. Βέβια, στ’ν Ιλλάδα κανένας δεν ξέρει τώρα πού είνι τα διξιά και πού τ’ αριστιρά. Το ’χασαμαν ντιπ του γρέκι… Δεν είϊδις ικείνη π’ λεν Παπακώστα μπαίνει στ’ Βουλή κι δεν ξέρει που να πάει να κάτσει!

 ⸺ Ορέ, άφ’σι τ’ν Παπακώστα κι τ’ν Καρακώστα κι πες μ’ για τα πράματα!

 ⸺ Ε, στου Σκιζουκάραβου να καταλάβ’ς είνι τ’ άλουγα τ’ Βλάση απ’ του Βλάσι.

 ⸺ Καλά κι στ’ δεύτιρη απ’ τ’ν Πάδη; Είνι κι ικεί ένα κουπάδι, αλλά δε φαίνιτι κανένας τζιουπάνους κουντά τ’ς.

 ⸺ Είνι του ποίμνιου τ’ παπά. Ου παπάς πήγι κάτ’ στου χουριό να λειτουργήσει τ’ άλλου του ποίμνιου, τ’ς Σπυριλιώτις.

 ⸺ Γιατί θέλουν αράδα διάβασμα οι Σπυριλιώτις;

 ⸺ Μωρέ κάθι μέρα κι διάβασμα κι θυμιάτ’σμα θέλουν…

 ⸺ Τάσιου; Μας μπιρδεύουν αυτές οι ανιμουγιννήτριις, κάτι πρέπει να κάνουμι.

 ⸺ Τι να κάνουμι:

 ⸺ Να τ’ς ουνουματίσουμι, όπως γράφει ιδώια παριπάν ου Γιάννη Φρύδας μι τ’ς ιπώνυμοι…

 ⸺ Καλά ακούς τ’ς χαζαμάρις π’ λέει ου Γιάνν’ς; Ποιανούς να βάλουμι;

 ⸺ Γιατί; Σι κάθε ανιμουγιννήτρια θα βάνουμι του όνουμα κι απού έναν δήμαρχου π’ διετέλεσε κι επιτέλεσε και εκτέλεσε αυτό του τεράστιου έργου. Θα βάλουμε και στ’ς άκρις τουν φτιρών μεγάλις φουτουγραφίις να φαίνουντι απού αλάργα κι όπως θα να ’ρχουντι γύρα θα γλέπουμι ποιος είνι κι θα λέμι : «τα πρόβατα τα ’νι στ’ φτιρουτή τ’ δήμαρχ’ τ’ Γιώργου, τ’ Μήτρου, τ’ Λία, τ’ Κώτσια κι άμα μας τιλειώσουν οι δήμαρχοι θα πάμι κι στ’ς αντιδήμαρχοι…

 ⸺ Μπράβου, αρέ Γκόλφου! Καλά λες! Και πως τα σουμπόλιασις ούλα αυτά κι προυπαντός πώς συγκέριασις ικειά τα ρήματα τα …τέλεσε, μαναχά του τιτέλιστι σ’ ξιχούρδισι! Αυτό θα κάνουμι!!!

Αποτελέσματα απ’ την ψηφοφορία των τίτλων για τις ανεμογεννήτριες

    Στο προηγούμενο ΚΑΦΕΝΕΙΟ σας προσκαλούσα να επιλέξετε τρεις από τους εφτά τίτλους που πρότεινα στο κείμενο για τις ανεμογεννήτριες.

    Οι κάλπες έκλεισαν, οι ψήφοι μετρήθηκαν. Έλαβον από 114 ψήφους (συμβολικός αριθμός) και ισοψηφούν στην πρώτη θέση οι παρακάτω τίτλοι:

 Όποιος έχει ανέμους θερίζει ανεμογεννήτριες…

 Για πάρε με, για πάρε με, στο Χοντροσπάνι βγάλε με…

Αέρας τα φυσάει τα πλατανόφυλλα, Θεός να τα φυλάει τ’ αγραφιοτόβουνα…

    Συμπέρασμα: Μπορεί να λειτούργησαν ως ομαδούλα αλληλοστήριξης, αν και σπάνια συναντάς στη χώρα μας τέτοια αήθεια. Μπορεί, όμως, να ψήφισαν οι γριές, όταν είδαν την ακροστοιχίδα ΟΓΑ που σχημάτιζαν οι τρεις τελευταίοι τίτλοι.

Μπα βιασύνες, μπα βιασύνες… όποιος βιάζεται σκοντάφτει…

   Στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο θα συζητηθεί το αίτημα εταιρείας για αιολικά

στο Χοντροσπάνι του Πετροχωρίου. Γιατί τόση βιασύνη; Έχουν ξεκαθαριστεί όλα;

Δεν είναι πλέον δυνατόν
να χάνουμε άλλο τον καιρόν. (και τον κακό τους τον καιρόν)

Πρέπει οι ράχες των βουνών
να γίνουν πάρκα αιολικών.

  Σε κάθε εταιρεία και ιδιώτη που αιτείται και οι θέσεις τους είναι ασαφείς το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να απαντά με σαφήνεια ΟΧΙ. Μη φοβάστε δεν τα χάνουμε τα αντισταθμιστικά τους. Γιατί πρέπει να σπεύσουμε να συμφωνήσουμε; Πάλι αν είναι «κατακτητές» δεν έχουν και καμιά ανάγκη να προβαίνουν σε συμφωνίες μαζί μας, απλώς θα ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους… Μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε.

 Θα τους δώσουμε γην και ύδωρ (εδώ αέρα); Θα τους δώσουμε πέτρα, χώμα και κλαρί; Μόνο το φυσικόν μας αέριον δίνουμε για εκμετάλλευση υπό τοιαύτας συνθήκας, ουχί τους αέρες μας…

   Είναι τόσο ενεργοβόρα περιοχή τα Άγραφα, που πρέπει να παράγει με οποιονδήποτε τρόπο ηλεκτρικό ρεύμα; Εμείς με οικονομία το χρησιμοποιούμε. Απλώς το ’χουμε για το βράδυ, ν’ ανάβουμε λίγο το φως να βλέπουμε αν σβήσαμε το καντήλι.

   Στην προχειρότητα, στις συνοπτικές διαδικασίες θολούρας, στο άρπα κόλλα και προπαντός στο άρπα, μία είναι η θέση: ΟΧΙ. Αλλιώς θα ηχούν μόνιμα στ’ αυτιά μας, για να μας ελέγχουν, οι στίχοι του τραγουδιού:

«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε,
αφού η ιστορία σας ανήκει,
σαρώστε το λοιπόν, αν επιμένετε.

Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις,
το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε,
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε.

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου,
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε».

                                                                                                    Προτιμούμε τις κρινογεννήτριες

 ----------

 Διαβάστε το πρωτότυπο κείμενο του χρονογράφου Γιάννη Φρύδα, ΕΔΩ:

 

Θα μας βρείτε και στα κοινωνικά δίκτυα: