Να γνωρίζουν όποιες και όποιοι με τα βιβλία τους και τις συγγραφές τους πως, ότι και να γράψουν, δεν μπορούν να αλλοιώσουν τα γεγονότα..... Δεν μπορούν να αποδομήσουν την Ιστορία του Έθνους μας, να απο-ελληνοποιήσουν το Λαό μας και ιδίως τα παιδιά μας στην κατεύθυνση των ιδεολογικών τους ανατροφών και διατροφών ή στην κατεύθυνση της παγκοσμιοποίησης. Μ. Παπαδημητρίου
Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως Αρχαίο Ελληνικό ρητό
Ενίοτε δε, είναι μήτηρ "βαρεμάρας" και... "εκνευρισμού" Κ. Τ.
----------
Η ορθή σκέψη χάνει τη δύναμή και το κύρος της, αν την επαναλαμβάνεις πολύ συχνά" Αντρέ Μωρουά
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που κανείς μας δεν μπορεί να ανακτήσει.
Η πέτρα… αφού ριχθεί. Η λέξη… αφού ειπωθεί.
Η ευκαιρία… αφού χαθεί. Ο χρόνος… αφού περάσει.
Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους.
Πλάτων 427-347 π.χ.
Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη!
Η φράση αποδίδεται από πολλούς στον George Orwell, αμφισβητείται όμως αυτή η απόδοση
Ζώντας στην εποχή της επικοινωνίας όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε τη δύναμη των λέξεων. Οι ίδιες, βέβαια, το «φώναζαν» από την εποχή του «μολών λαβέ» και βάλε, αλλά ποιος να τις ακούσει; Συνηθισμένοι οι άνθρωποι να κοιτάζουν το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι και όχι το ίδιο το φεγγάρι, αγνοούν τη δύναμη των λέξεων, ενώ εντυπωσιάζονται από τον χρήστη τους. Φυσικά οι εντυπώσεις γρήγορα εξαφανίζονται, όπως οι πυγολαμπίδες, ενώ η Ιστορία διατηρεί το μήνυμα που περιέχουν οι λέξεις. Για παράδειγμα τις φράσεις: «Τις πταίει» και «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» πολλοί τις θυμούνται, λιγότεροι γνωρίζουν ποιος τις είπε και ακόμα πιο λίγοι πότε και γιατί.
Και ας μη βιαστεί κανείς να πει ότι αυτές έμειναν, γιατί ειπώθηκαν από έναν κορυφαίο πολιτικό, τον
Από μόνη της η λέξη ταξίδι προκαλεί θετικά συναισθήματα. Μόνο στο άκουσμά της αλλάζει η διάθεση, η καθημερινότητα και τα προβλήματά της απομακρύνονται και στη θέση τους γεννιέται η χαρά της περιπέτειας, η εξερεύνηση του αγνώστου και η προσδοκία μιας ανέμελης διασκέδασης. Αρκεί, βέβαια, το ταξίδι να είναι κανονικό και ο ταξιδιώτης να μη συνοδεύεται... από τέσσερις! Βλέπετε ότι οι διευκρινίσεις στην εποχή μας είναι εντελώς απαραίτητες, μιας και χρησιμοποιούμε τις λέξεις κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ο καθένας δίνει σ’αυτές και το δικό του περιεχόμενο. Μπορούμε να φανταστούμε, για παράδειγμα, - και χωρίς χαμόγελα - τι περιεχόμενο δίνουν οι πολιτικοί στη λέξη αλήθεια!
«Ο Φούλης» είναι ο τίτλος διηγήματος του Γιώργου Σταμούλη, που ανήκει σε μια αδημοσίευτη ως τώρα συλλογή ηθογραφικών διηγημάτων, που αποτυπώνουν τον τρόπο ζωής - όπως τον κατέγραψαν τα εφηβικά μάτια του συγγραφέα - των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής του Αγρινίου τις δεκαετίες του ‘’60 και ‘’70.
Ο «φούλης» και η «φούλα» είναι τα πιο διαδομένα ονόματα στην ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου. Και ενώ δεν υπάρχει παπάς που να βαφτίζει με τέτοια ονόματα, λίγο πολύ όλους έτσι τους λένε, αρκεί να έχεις μια οικειότητα μαζί τους. Γιατί είναι αλήθεια ότι τα ονόματα αυτά δεν συνοδεύονται με το «κύριος» και το «κυρία»… Μπορείς να πεις, για παράδειγμα, ο κύριος Γιάννης, όχι και ο «κύριος φούλης»!
Βέβαια κάπου εκεί στις δεκαετίες του 60 και 70 μεσουρανούσε ο Φούλης με κεφαλαίο το «Φ». Ήταν ένας και μοναδικός. Αγνώστου - τουλάχιστον στους πολλούς - επιθέτου, πατρωνύμου και λοιπών στοιχείων ταυτότητας. Έμενε στα όρια Αγρινίου και Αγίου Κωνσταντίνου, χωρίς και
Σε πολλές εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη όπου έχει επέμβει ο Ο.Η.Ε. για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες δημιουργήθηκε η λεγόμενη πράσινη γραμμή. Σ’ αυτήν υπηρετούν στρατιώτες από όλες τις χώρες του κόσμου ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Και όλα αυτά γιατί δεν έχουν… Αχελώο, ή τουλάχιστον ένα ποτάμι σαν τον Αχελώο. Από την αρχαιότητα, που λατρευόταν ως θεός, μέχρι και σήμερα επιτελεί άριστα το έργο του ειρηνοποιού. Ξεχωρίζει τους γείτονες με τέτοιο αποτελεσματικό τρόπο, ώστε δεν έχουν ποτέ διαφορές μεταξύ τους. Και όσες φορές τόλμησαν κάποιοι να αμφισβητήσουν την ιδιότητά του αυτή, το μετάνιωσαν πολύ γρήγορα, όταν τον είδαν αγριεμένο και φουσκωμένο από την μια άκρη στην άλλη να παρασέρνει στο ανελέητο ορμητικό
Το πόσο μπλεγμένοι είμαστε με όλους αυτούς τους αριθμούς και κωδικούς που συνοδεύουν τη ζωή μας το γνωρίζουμε όλοι. Το κακό είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πολλαπλασιάζονται και οι αριθμοί. Έτσι, όπως πάμε, μπορεί να δούμε σε λίγο και τους παπάδες να βαφτίζουν τα παιδιά με αριθμούς. Το πλησιάζουμε πάντως, αφού και τώρα ακόμα για να ευχηθείς σε κάποιον που γιορτάζει, αν δεν έχεις δυο-τρεις αριθμούς τηλεφώνου, χρόνια πολλά δεν λες. Μέχρι πριν λίγα χρόνια αρκούσε το όνομα, το επώνυμο, άντε και το όνομα του πατέρα. Ειδικά στα χωριά ξεχώριζες μόνο από το μικρό όνομα και αν υπήρχε και άλλος με το ίδιο, πρόσθεταν και το όνομα του πατέρα ή της μάνας. Έλεγες ο ΓιώργοΛίας ή ο ΜάρκοΜαρίας και τελείωνες. Δεν υπήρχε άλλος.
Δηλώνοντας σήμερα σε δημόσια και ιδιωτικά έγγραφα τη μόνιμη κατοικία μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι λέμε ψέματα, αφού αλλάζει τόσο συχνά, ώστε μόνο μόνιμη δεν είναι. Θα μπορούσαμε, βέβαια, για λόγους ακριβολογίας να τη δηλώνουμε ως «τελευταία», αλλά για φανταστείτε χιλιάδες ανθρώπους σε Εφορίες ή Τράπεζες να συμπληρώνουν δηλώσεις και ταυτόχρονα να ψάχνουν για ξύλο ή να φτύνουν τον κόρφο τους;
Ο Φάνης, όμως, ο Σταύρου, με εξαίρεση εικοσιπέντε συνεχόμενες μέρες, ήταν απόλυτα συνεπής με τη δήλωσή του περί μόνιμης κατοικίας. Έζησε όλη του τη ζωή στο ίδιο χωριό, στο ίδιο σπίτι και πιθανόν
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης πήγε στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» - στον Σταμάτη Σταματίου - για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα.
Ο Σταμάτης Σταματίου (Σταμ Σταμ) δεν τον αναγνώρισε. Μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις 10 δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του.
Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος, όπως τον κατέγραψε ο Σταμάτης Σταματίου:
- Κι αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε;
Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας.
Ο δεύτερος ίσκιος του Λεοντίτου Αργιθέας, μετά το Μεγαπλάτανο!!!
Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ [κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας, από το Αρτεσιανό Καρδίτσας], κατά πως είχε αναφέρει στο ευχαριστήριο-συγχαρητήριο έγγραφό του το 2013 στη Φωνή Λεοντίτου ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος για το αφιερωμένο στους Ιερείς της Αργιθέας Ημερολόγιο - Λεύκωμα, έργο του αείμνηστου Δημήτρη Γρίβα, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση του είχε πει τη θυμόσοφη ρήση: <<Κι ο παππάς στην Ενορία του Δεσπότης είναι>>, ρήση που ταιριάζει απόλυτα στον παπά Χρήστο!!!
H Αργιθεάτισσα ΒΑΣΙΛΙΚΗ Χα Βίκτωρα ΚΩΦΟΥ - Τσιούμα μολογάει:
<<Έτσι γίνηκε το προξενιό το δικό μου, από ένα ζαλίκι ξύλα>>!!!
31 Ιουλίου 2021 εδώ στον Κούκο Ανθηρού Αργιθέας Καρδίτσας η μάζωξη και με φίλεψαν ξεχωριστά οι Κωφαίοι - οικογένειες Κούλας - χήρας Βίκτωρα Κωφού, Παρασκευής χήρας Αλέκου Κωφού και Χρύσανθου και Αγαθής Κωφού!!!
---------------------------------
Με φίλεψε σήμερα η ξαδέρφη η Βασιλική Κωφού, κόρη του Νικολάου και της Όλγας
Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα, για να ανακοινώσει το φοβερό νέο:
Πολλά χρόνια πριν, όταν η Ελλάδα ταλανιζόταν από τον πόλεμο και τη φτώχεια, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα βουνά έβριθαν από κλέφτες. Η ιστορία που ακολουθεί αναφέρεται σε εκείνες τις δύσκολες εποχές και πρωταγωνιστής μας είναι ένας από αυτούς τους κλέφτες. Ο αφηγητής του θρύλου είναι ο κύριος Κώστας Π. Τσιάκαλος:
Έπειτα από χρόνια παρανομίας και έχοντας πολλές αμαρτίες να βαραίνουν την πλάτη του, ο κλέφτης της ιστορίας μας μετάνιωσε και πήγε να εξομολογηθεί.
«Παπά μου», είπε στον εξομολόγο του «έχω κλέψει».
«Θα παρακαλέσουμε το Θεό να σε συγχωρέσει, τέκνον μου» του απάντησε εκείνος.
Ο «φούλης» και η «φούλα» είναι τα πιο διαδομένα ονόματα στην ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου. Και ενώ δεν υπάρχει παπάς που να βαφτίζει με τέτοια ονόματα, λίγο πολύ όλους έτσι τους λένε, αρκεί να έχεις μια οικειότητα μαζί τους. Γιατί είναι αλήθεια ότι τα ονόματα αυτά δεν συνοδεύονται με το «κύριος» και το «κυρία»… Μπορείς να πεις, για παράδειγμα, ο κύριος Γιάννης, όχι και ο «κύριος φούλης»!
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης πήγε στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» - στον 
Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ [κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας, από το Αρτεσιανό Καρδίτσας], κατά πως είχε αναφέρει στο ευχαριστήριο-συγχαρητήριο έγγραφό του το 2013 στη Φωνή Λεοντίτου ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος για το αφιερωμένο στους Ιερείς της Αργιθέας Ημερολόγιο - Λεύκωμα, έργο του αείμνηστου Δημήτρη Γρίβα, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση του είχε πει τη θυμόσοφη ρήση: <<Κι ο παππάς στην Ενορία του Δεσπότης είναι>>, ρήση που ταιριάζει απόλυτα στον παπά Χρήστο!!!
31 Ιουλίου 2021 εδώ στον Κούκο Ανθηρού Αργιθέας Καρδίτσας η μάζωξη και με φίλεψαν ξεχωριστά οι Κωφαίοι - οικογένειες Κούλας - χήρας Βίκτωρα Κωφού, Παρασκευής χήρας Αλέκου Κωφού και Χρύσανθου και Αγαθής Κωφού!!!
