Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους.
Πλάτων 427-347 π.χ.
Άνθρωπος που αγνοεί την ιστορία του, τις παραδόσεις και τα έθιμά του,
είναι δέντρο χωρίς ρίζες.
Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη!
Η φράση αποδίδεται από πολλούς στον George Orwell, αμφισβητείται όμως αυτή η απόδοση
Να γνωρίζουν όποιες και όποιοι με τα βιβλία τους και τις συγγραφές τους πως, ότι και να γράψουν, δεν μπορούν να αλλοιώσουν τα γεγονότα..... Δεν μπορούν να αποδομήσουν την Ιστορία του Έθνους μας, να απο-ελληνοποιήσουν το Λαό μας και ιδίως τα παιδιά μας στην κατεύθυνση των ιδεολογικών τους ανατροφών και διατροφών ή στην κατεύθυνση της παγκοσμιοποίησης. Μ. Παπαδημητρίου
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που κανείς μας δεν μπορεί να ανακτήσει.
Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα, για να ανακοινώσει το φοβερό νέο:
Λαογραφικές Αφηγήσεις από την Ιωάννα Δ. Τσιακάλου: Ο μετανιωμένος κλέφτης...
Λεπτομέρειες
Πολλά χρόνια πριν, όταν η Ελλάδα ταλανιζόταν από τον πόλεμο και τη φτώχεια, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα βουνά έβριθαν από κλέφτες. Η ιστορία που ακολουθεί αναφέρεται σε εκείνες τις δύσκολες εποχές και πρωταγωνιστής μας είναι ένας από αυτούς τους κλέφτες. Ο αφηγητής του θρύλου είναι ο κύριος Κώστας Π. Τσιάκαλος:
Έπειτα από χρόνια παρανομίας και έχοντας πολλές αμαρτίες να βαραίνουν την πλάτη του, ο κλέφτης της ιστορίας μας μετάνιωσε και πήγε να εξομολογηθεί.
«Παπά μου», είπε στον εξομολόγο του «έχω κλέψει».
«Θα παρακαλέσουμε το Θεό να σε συγχωρέσει, τέκνον μου» του απάντησε εκείνος.
Κάθε χρόνο οι γονείς του Μαρτίν τον πήγαιναν με το τρένο στο χωριό στη γιαγιά του για τις καλοκαιρινές διακοπές και επέστρεφε με το ίδιο τρένο στο τέλος του καλοκαιριού.
Μια μέρα το αγόρι είπε στους γονείς του:
"Είμαι ήδη μεγάλος. Μπορώ να πάω μόνος στο σπίτι της γιαγιάς μου;"
Μετά από μια σύντομη συζήτηση οι γονείς δέχτηκαν.
Στέκονται περιμένοντας το τρένο να αναχωρήσει, αποχαιρετούν το γιο τους δίνοντας του μερικές συμβουλές έξω από το παράθυρο, ενώ ο Μαρτίν τους επανέλαβε:
Τα μέτρα της πολιτείας με αφορμή την νόσο του κορονοϊού (Covid-19), επιβάλλουν περιορισμό στις μετακινήσεις μας και το φετινό Πάσχα (2020 & 2021).
Δεν μπορούν όμως να περιορίσουν την νοσταλγία μας, για την Ελληνική ύπαιθρο και την αναπόληση των Πασχαλιάτικων εθίμων.
Στα Ιωάννινα, την "πόλη των θρύλων και των παραδόσεων", από την εποχή της Τουρκοκρατίας και ιδιαιτέρως επί Αλή Πασά του Τεπελενλή (1787 -1822) άνθισαν τέχνες, όπως η ασημουργία - εκκλησιαστική και λαϊκή, η χρυσοκεντητική, η υφαντική και η χαλκοτεχνία.
Τα "φωτίκια" είναι Πασχαλινό έθιμο, που έχει σχέση με την τέχνη του χαλκού.
Μια όμορφη και συγκινητική ιστορία - Η δασκάλα δεν συμπαθούσε ένα μαθητή της
Λεπτομέρειες
Όπως πολλές ιστορίες είναι δημιουργήματα της φαντασίας, έτσι μπορεί να είναι και αυτή. Είναι ιστορίες που, πολλές φορές, δεν είναι γνωστός ο δημιουργός τους, έχουν όμως σκοπό να διδάξουν κάτι.
Απολαύστε την ιστορία που αναφέρεται ως ιστορία που εκτυλίχθητε σε ένα Δημοτικό σχολείο Αμερικανικής επαρχίας.
--------------
Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Ώσπου έμαθε το τραγικό μυστικό του.
Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης,
Εικονοστάσια - Προσκυνητάρια, λεγόμενα και «Κονίσματα» στην Αργιθέα και ευρύτερα.
Λεπτομέρειες
Γράφει ο Μενέλαος Παπαδημητρίου
Μπορούμε να τα πούμε «μικρά εκκλησάκια στο πουθενά», που είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον Έλληνα!!!
Χρέος μας να συντηρηθούν κα να διασωθούν!!!
Στο Λαογραφικό μου τετράδιο προσθέτω την παρούσα αναφορά μου στα Εικονοστάσια - Προσκυνητάρια ή Κονίσματα των δρόμων στην Αργιθέα και στις όμορες περιοχές.
Στα Χωριά μας, στην Αργιθέα, τα Εικονοστάσια του δρόμου κρύβουν το δικό τους μυστικό, έχουν τη δική τους ιστορία…
Η ιστορία που ακολουθεί μας έρχεται από τη μακρινή Ινδία. Ο ετεροδιηγητικός αφηγητής μας λέει ότι είναι βγαλμένη από την πραγματική ζωή και πως τίποτα δε συμβαίνει τυχαία... Απολαύστε την!
Μετάφραση: Λιάνα Τσιακάλου
Ο Δρ. Ahmed, πολύ γνωστός ειδικός στον καρκίνο, ταξίδευε σε μια άλλη πόλη για ένα σημαντικό συνέδριο, όπου θα επιβραβευόταν στον τομέα της Ιατρικής Έρευνας.
Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που θα παρευρισκόταν σε αυτό το συνέδριο που ήθελε να φτάσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Είχε δουλέψει πάρα πολύ σκληρά για την έρευνά του και θεωρούσε ότι οι προσπάθειές του άξιζαν το βραβείο.
Ωστόσο, μετά την απογείωση του αεροσκάφους και μετά από δυο ώρες πτήσης το
Επετειακό για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Παλιγγενεσία
Ήταν περασμένα τα μεσάνυχτα. Φωνή καμιά! Κανένα ζωντανό δεν έβγαζε φωνή στα ρημαγμένα μέρη. Και αν κάπου κάπου κανένα τριζόνι έκανε πως θα αρχίσει το παραπονιάρικο σκοπό του, ως κι αυτό σώπαινε από τον φόβο του.
Μακριά ακούστηκε και ένα πετεινάρι να λαλεί πίσω από κάτι χαλάσματα, μα και αυτού η φωνή τρομαγμένη πνίγηκε στο λαρύγγι του.
Οι Τούρκοι κλεισμένοι στο Κάστρο. Οι Βενετσιάνοι τριγυρίζουν σαν τ’ αγρίμια στην χώρα. Οι Αθηναίοι είναι τρυπωμένοι στα σπίτια τους.
Αστραπές - Αστροπελέκια κι αστραπόβολοι - Παραδόσεις
Λεπτομέρειες
Γράφει ο Μενέλαος Παπαδημητρίου
«Αν δεν αστράψει δεν βροντά κι αν δεν βροντά δεν βρέχει», λέει η παροιμία κατά τη Λαογραφία μας!!!
Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Μετεωρολογικής Ημέρας (αφού στις 23 Μαρτίου 1950 υπεγράφη η Σύμβαση για την ίδρυση του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού) επιλέγω λαογραφικά ως θέμα μου και ως τοπικό ζήτημα καιρού το φαινόμενο της αστραπής με τα αστραποβόλια και με τους κεραυνούς του Δία!!!
Ιούνιος του 1963, κοντά μεσημέρι, εκεί που ο ήλιος ήταν κόκκινος και έκαιγε, τα σύγνεφα από το Καλατόρι ξεκάμπισαν.
Μαύρισε απότομα ο ουρανός και πλησίαζαν γρήγορα το Χωριό μας, το Ανθηρό Αργιθέας.
Λαογραφικές Αφηγήσεις από την Ιωάννα Δ. Τσιακάλου: Αρχαίοι θησαυροί και οι μυθικοί τους φύλακες
Λεπτομέρειες
Άπειρες φορές μου έχει διηγηθεί ο πατέρας μου ιστορίες για το χωριό του, το Καταφύλλι Καρδίτσας. Ακόμη και σήμερα, όταν τον πιάνει νοσταλγία, αφηγείται πότε πότε την ιστορία του τόπου, η οποία, βέβαια, βρίσκεται μισή θαμμένη κάτω από το πέρασμα του χρόνου και μόνο η άλλη μισή μας καταδέχεται.
Παλιότερα το Καταφύλλι ονομαζόταν Σελιπιανά. Το όνομά του το είχε πάρει από έναν παλιό βασιλιά του τόπου, τον Σέλιπο.
Οι χωριανοί κατά καιρούς έχουν βρει πολλά πήλινα πιθάρια, αγάλματα και χάλκινα νομίσματα από την εποχή της βασιλείας του Σέλιπου. Όλοι στην οικογένεια γνωρίζουμε
Λαογραφικές Αφηγήσεις από την Ιωάννα Δ. Τσιακάλου: Τα ξωτικά της ρεματιάς
Λεπτομέρειες
Ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες για νεράιδες που κλέβουν μιλιές, ξωτικά που κάνουν αταξίες και στοιχειά που μοναδικό σκοπό τους έχουν να τρομοκρατούν τους δύσπιστους ανθρώπους; Για τους λάτρεις της φαντασίας και των μύθων της επαρχίας, τέτοιες αφηγήσεις είναι θησαυρός. Από την έρευνά μου λοιπόν, δε θα μπορούσε να λείπει μια τέτοια ιστορία.
Ακολουθεί ένας θρύλος που εκτυλίσσεται κατά την διάρκεια του Εμφύλιου πολέμου, στην δεκαετία του 1940. Ο τόπος προέλευσης είναι το χωριό Καταφύλλι του Νομού Καρδίτσας, ενώ ο πρωταγωνιστής άκουγε στο όνομα Πάνος.
Σύμφωνα λοιπόν με τον θρύλο, ο κύριος Πάνος είχε συνεννοηθεί με κάποιον άλλο να συναντηθούν στην
Τα μέτρα της πολιτείας με αφορμή την νόσο του κορονοϊού (Covid-19),
Όπως πολλές ιστορίες είναι δημιουργήματα της φαντασίας, έτσι μπορεί να είναι και αυτή. Είναι ιστορίες που, πολλές φορές, δεν είναι γνωστός ο δημιουργός τους, έχουν όμως σκοπό να διδάξουν κάτι.
Ο Δρ. 
Ήταν περασμένα τα μεσάνυχτα. Φωνή καμιά! Κανένα ζωντανό δεν έβγαζε φωνή στα ρημαγμένα μέρη. Και αν κάπου κάπου κανένα τριζόνι έκανε πως θα αρχίσει το παραπονιάρικο σκοπό του, ως κι αυτό σώπαινε από τον φόβο του.
«Αν δεν αστράψει δεν βροντά κι αν δεν βροντά δεν βρέχει», λέει η παροιμία κατά τη Λαογραφία μας!!!
