Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος, που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά, πηγαίνοντάς του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
«Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» Διήγημα από τη συλλογή «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ. Καρακώστας
Ο πατέρας μου ήταν σαφής, ρητός και κατηγορηματικός: «Όπως ξέρεις, λεφτά για να πας στην Αθήνα να σπουδάσεις δεν υπάρχουν· άσε που οι πιθανότητες να πετύχεις σε πανεπιστημιακή σχολή είναι μηδαμινές. Γι’ αυτό σου λέω, δώσε εξετάσεις στη Σχολή Υπενοματαρχών. Εκεί έχεις κάποιες ελπίδες να περάσεις και οι σπουδές είναι δωρεάν· έτσι κι αλλιώς τα πανεπιστήμια είναι για τους πλούσιους, γι’ αυτούς που τα έχουν!».
Εγώ, αγύριστο κεφάλι - έμοιασα της μάνας μου, έλεγε ο πατέρας μου - δεν ήθελα να πάω για αστυνομικός· ούτε ένιωθα άξιος για παπάς, που ήθελε πολύ και επέμενε η μάνα μου, η οποία όμως στο τέλος έλεγε: «καλά, κάνε ό,τι σε φωτίσει ο μεγαλοδύναμος!».
Ο φιλόλογος Τσαπρώνης έστεκε σα χάρος πάνω απ’ το κεφάλι μου και με επέπληττε με στεντόρεια φωνή. Τόσο που όλοι οι συμμαθητές διέκοψαν το γράψιμο της έκθεσης και έστρεψαν τα κεφάλια τους προς εμένα.
- Κύριε καθηγητά, τελείωσα την έκθεσή μου και στο χρόνο που μένει μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα γράφω κάτι στο ημερολόγιό μου...
“Το παγωτό ξυλάκι”: Διήγημα από τη συλλογή «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ. Καρακώστας
Ο Ιούνιος δείχνει 14 και είμαι στο κεντρικό Χαλάνδρι, μπροστά στο ναό του Αγίου Νικολάου· παρότι δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος λέω ν’ ανάψω ένα κεράκι «για να πάμε καλά απόψε». Λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο του ναού βλέπω κάποιον να με κοιτάζει σχεδόν αδιάκριτα και μάλλον επίμονα... Εκ πρώτης όψεως δεν μου έλεγε κάτι η φυσιογνωμία του, αλλά μόλις άρθρωσε τις πρώτες λέξεις τον θυμήθηκα...
- Εγώ σε γνώρισα αμέσως μόλις σε είδα, αν και έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια· με θυμάσαι; Είμαι ο Τσαμοκώστας!
Και βέβαια τον αναγνώρισα, κυρίως από την ιδιόρρυθμη Αγρινιώτικη προφορά του.
«Το θαύμα»: Διήγημα από τη συλλογή «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ. Καρακώστας
Τότε... στα τέλη της δεκαετίας του 1950, τα δημοτικά σχολεία έκλειναν για τις διακοπές του καλοκαιριού στις 24 του Θεριστή -ανήμερα του Αη Γιάννη- και άνοιγαν πάλι στις 24 του Τρυγητή...
Την ημέρα του κλεισίματος του σχολείου κάναμε τη γιορτή του αποχαιρετισμού. Απαγγέλλαμε ποιήματα, παίζαμε διάφορα σκετς και στο τέλος της εκδήλωσης παίρναμε τα ενδεικτικά μας ή τα απολυτήρια και αφού εν τω μεταξύ ο διευθυντής του σχολείου έλεγε τα ονόματα των αριστούχων από κάθε τάξη.
Στη Σπολάϊτα, ένα πανέμορφο και προσήλιο χωριό -έντεκα χιλιόμετρα βόρεια του Αγρινίου, προς τον Αχελώο- τη χρονιά που ξεσκόλισα εγώ, συνέβησαν «θάματα και πράματα» στο σχολείο μας!
“Η τιμωρία”: Διήγημα από τη συλλογή «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ. Καρακώστας
- Σε θέλει ο δάσκαλος, οπωσδήποτε να πας να τον δεις...
Μόλις είχα φτάσει απ’ την Αθήνα στο χωριό μου, τη Σπολάιτα, έντεκα χιλιόμετρα απ’ το Αγρίνιο προς βορρά, προς τον Αχελώο και ο Νίκος Ξενάκης, ιδιοκτήτης παντοπωλείου στο κέντρο του χωριού, μου μετέφερε την επιθυμία του δάσκαλου.
- Πώς λέγεται, ποιος είναι ο δάσκαλος; ρώτησα.
- Παπαναστασίου ή μάλλον Παπα... είναι καινούργιος και κατάγεται από δω, από κάποιο χωριό του Βάλτου.
- Δε μου λέει τίποτε το επώνυμο, μήπως είναι για άλλον Τσιάκαλο το μήνυμα;
“Επουράνια μελωδία” Διήγημα από τη συλλογή «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ. Καρακώστας
Επιτέλους χθες, 11 Νοέμβρη 2001, ένα κάποιο μήνυμα απ’ τον χαμένο για είκοσι εννέα ολόκληρα χρόνια πρώτο ξάδερφό μου Τάκη Κατσινούλα. Μέσω internet ένας άλλος πρωτοξάδερφος, απ’ το σόι του πατέρα μου, ο Χρ. Αζούκης, βρήκε ίχνη του κάπου στην Αργεντινή. Με πήρε τηλέφωνο απ’ το Αγρίνιο και μου είπε τα καθέκαστα. Μάλιστα μου έδωσε και το τηλέφωνο ενός κτηνίατρου στο Μπουένος Άιρες.
Εργαζόμενος ως δημοσιογράφος -υλαντζής- αρχισυντάκτης στην ημερήσια οικονομική εφημερίδα «ΕΞΠΡΕΣ», ως πολύ αργά το βράδυ έφευγα για το σπίτι λίγο πριν τις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Ψες
«Ο μικρός Αγραφιώτης» Διήγημα από τη συλλογή «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ Καρακώστας
Λίγο πριν από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 στο όμορφο χωριό Σπολάιτα, έντεκα χιλιόμετρα βόρεια του Αγρινίου προς τον Αχελώο ποταμό, το Δημοτικό Σχολείο είχε πάνω από τριακόσιους μαθητές και μαθήτριες!
Μεταξύ αυτών και ο δωδεκάχρονος στη ΣΤ’ τάξη Ντίνος Ντακαλέτας, ο οποίος ναι μεν γεννήθηκε εδώ στη Σπολάιτα, παραδίπλα απ’ το ποτάμι, στα ριζά μιας τεράστιας ελιάς, αλλά καταγόταν από την ηρωική Αργιθέα Αγράφων, εκείθεν από το Σούλι.
Συχνά-πυκνά κάποιοι -ευτυχώς ελάχιστοι- συμμαθητές τον περιγελούσαν αποκαλώντας τον «Αγραφιώτη»! Κάποιοι άλλοι -οι περισσότεροι- έπαιρναν το μέρος του λέγοντας: «Ο Ντίνος γεννήθηκε εδώ στη Σπολάιτα, άρα δεν υπάρχει λόγος να τον κοροϊδεύουμε»!
«Η φωτογραφία που δεν εστάλη ποτέ...» Διήγημα από τη συλλογή «Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου» του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ Καρακώστας
Βρισκόμαστε στη Σπολάιτα Αγρινίου, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1950 κι εγώ πήγαινα στη Β΄ τάξη Δημοτικού. Ο πατέρας μου, ο Νικόλας, τα χειμωνιάτικα βράδια, γύρω απ’ το αναμμένο τζάκι, διηγείτο στη μάνα μου, τη Στυλιανή, και σε μένα μικρές ιστορίες απ’ τον πόλεμο του 1940-41 στη Βόρεια Ήπειρο κατά των φασιστών του Μουσολίνι ή αργότερα, απ’ τον εμφύλιο του 1946-49. Πολλές απ’ αυτές τις δραματικές σύντομες ιστορίες «τυπώθηκαν» στη μνήμη μου. Μία απ’ αυτές, με τον Τάκη Μπανιώτη και τη φωτογραφία του, που την είχε ο πατέρας μου στο γυλιό του, την κουβαλούσα μέσα μου και χρόνια αργότερα, κάθε φορά που έβλεπα τη μάνα του την κυρά Κώσταινα Μπανιώτη, ένα ρίγος με διαπερνούσε, κάτι σαν κλάμα βουβό. Πολλές φορές σιωπηλά αναρωτιόμουν: Γιατί, θεέ μου, γιατί;
«Με δανεικό μολύβι» Διήγημα από τη συλλογή "Όταν δάκρυσε ο πατέρας μου" του Κωστή Ν. Τσιάκαλου
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Απόστολος Κ Καρακώστας
Πήγαινα στη Β΄ τάξη Δημοτικού Σχολείου και δεν είχα δικό μου αναγνωστικό. Δεν είχα τετράδιο. Δεν είχα έστω ένα μολύβι. Ούτε πλάκα είχα ούτε κοντύλι...
Πότε ο Γιώργος Μπούκος, πότε ο Γιάννης Στυλιαράς, πότε ο Λάμπρος Τσιρώνης και πότε ο Νίκος Γιωτόπουλος μου δάνειζαν το δικό τους μολύβι. Τότε εγώ, συνήθως στα διαλείμματα, καθόμουν μόνος μέσα στη μεγάλη αίθουσα κι έβγαζα απ’ το γυλιό μου ένα σκληρό χαρτί, κομμάτι σχισμένης χαρτοσακούλας - από λίπασμα 0-16-0 και με το δανεικό μολύβι ζωγράφιζα λουλούδια. Κυρίως μαργαρίτες και τριαντάφυλλα, αλλά και γαρίφαλα και κλωνάρια ελιάς και τριφυλλάκια.
Η δασκάλα μάς είχε πει ότι η μαργαρίτα ήταν το αγαπημένο λουλούδι του Δία και ότι ένα κλωνάρι ελιάς συμβολίζει
Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος, που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά, πηγαίνοντάς του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Ο πατέρας μου ήταν σαφής, ρητός και κατηγορηματικός: «Όπως ξέρεις, λεφτά για να πας στην Αθήνα να σπουδάσεις δεν υπάρχουν· άσε που οι πιθανότητες να πετύχεις σε πανεπιστημιακή σχολή είναι μηδαμινές. Γι’ αυτό σου λέω, δώσε εξετάσεις στη Σχολή Υπενοματαρχών. Εκεί έχεις κάποιες ελπίδες να περάσεις και οι σπουδές είναι δωρεάν· έτσι κι αλλιώς τα πανεπιστήμια είναι για τους πλούσιους, γι’ αυτούς που τα έχουν!».
