Εμφανίστηκα στην ελληνική μουσική σκηνή, στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

 Τότε, ανάμεσα στο διασκεδαστικό και το ιδεολογικοπολιτικό τραγούδι, εισήγαγα το κοινωνικό τραγούδι, με την έκδοση δίσκων θεματικού περιεχομένου.

 Με τα τραγούδια μου αναδείκνυα προβλήματα των πολιτών στο άστυ και στην περιφέρεια, τα οποία βιώνουν ανεξάρτητα από τις πολιτικές ή κομματικές τους τοποθετήσεις. Ανέδειξα επίσης θέματα περιβάλλοντος, σε μια εποχή που οι φωνές, οι κινήσεις και οι οργανώσεις οικολογίας, ήταν σπάνιες σε παγκόσμιο επίπεδο και ανύπαρκτες στην πατρίδα μας.

 Έθετα επίσης ζητήματα προσαρμογής της πατρίδας μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και προοπτικής της χώρας μας στην Ευρώπη.

 Χαρακτηριστικά μου έργα είναι «ΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ», η «ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ», «ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ», «ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ» και αργότερα το έργο «ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ» και υπότιτλο «ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ».

 Από το 1985 και ύστερα σταμάτησα αναγκαστικά να γράφω τραγούδια, γιατί πλέον δεν είχα καμία πρόσβαση στις δισκογραφικές εταιρείες, ούτε στα μέσα ενημέρωσης για να εκδώσω και να δείξω τα έργα μου.

 Ξαφνικά οι πόρτες για μένα έκλεισαν, γιατί ως προεξάρχων τότε, στο χαμένο αγώνα για την κατοχύρωση της ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ στα Πνευματικά Δικαιώματα (Π.Δ) για όλους τους δημιουργούς μουσικών έργων, στάθηκα απέναντι στον ιδιώτη εκμεταλλευτή των Π.Δ, ο οποίος διαχειρίζεται τον πακτωλό χρημάτων από τα (Π.Δ), σχεδόν ανεξέλεγκτα, από το 1930 μέχρι σήμερα, στάθηκα απέναντι σε συναδέλφους ευνοούμενους από αυτά τα συμφέροντα και πλήρωσα τα αυτονόητα για τη στάση μου.

 Από τότε βρέθηκα στην απομόνωση, εισέπραξα την περιφρόνηση και το χειρότερο τη συκοφαντία, χωρίς να μου δίνεται καμία δυνατότητα αντίδρασης και βήμα να διατυπώσω τις δικές μου απόψεις αλλά ούτε και βήμα να δείξω τα έργα μου.

 Δυστυχώς τα χρόνια πέρασαν, οι ροκάνες του δημοσίου χρήματος στόμωσαν στο φαγοπότι, πολλοί από τους συναδέλφους μου που τότε διαφωνήσαμε πέθαναν, εγώ μεγάλωσα και ακόμα παλεύουμε για την ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ στα πνευματικά δικαιώματα για όλους τους δημιουργούς και στην πατρίδα μας, όπως ισχύει για τους συναδέλφους μας, σε όλα τα κράτη του κόσμου.

 Η κατάστασή μας είναι απελπιστική και συνιστά τον ορισμό της πολιτισμικής μας δυστυχίας.

 Τα χρόνια από το 1985 μέχρι σήμερα, ήταν για μένα χρόνια μελέτης έρευνας και ασκήσεων, με σκοπό να διαμορφώσω μια δική μου μουσική πρόταση που να συνιστά ένα νέο τρόπο σύνθεσης έργων λόγιας μουσικής, με αδρά ελληνικά χαρακτηριστικά, βασισμένα στη σύγχρονη μουσική σκέψη και στις νέες εξελίξεις στη μουσική τέχνη.

 Συνθέτω μουσική με σκοπό τα έργα μου να προκαλούν βαθειά αισθητική απόλαυση στον ακροατή και όχι, με μοντερνισμούς εντυπώσεων, να τον αναγκάζουν σε πειραματική δοκιμασία.

 Αν και είχα τη βεβαιότητα, ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να δείξω στον κόσμο τα έργα που έγραφα, επέμενα να συνθέτω.

 Το έκανα από αγάπη στη μουσική, η οποία καθώς κινείται στο χώρο των ιδεών φρεσκάρει τις παλιές και γίνεται δημιουργική δύναμη διαμόρφωσης νέων ιδεών, χωρίς τις οποίες καμιά κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Από την άποψη αυτή διατηρούσα κάποιες ελπίδες.

 Άρχισαν να πραγματοποιούνται οι ελπίδες μου, όταν πήρα κάποιες παραγγελίες έργων από σοβαρούς φορείς και ανθρώπους, οι οποίοι φρόντισαν και για την παρουσίασή τους.

 Ο ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ ΟΡΚΟΥ, με πρόεδρο τον ιδεολόγο καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών κ. Καρπάθειο, μου παρήγγειλε τον ορατόριο «ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΣ ΟΡΚΟΣ».

 Παίχτηκε στο Ηρώδειο το 2001 και προκάλεσε αίσθηση.

 Έτσι εμφανίζομαι ξανά στο προσκήνιο, αλλά πλέον στο χώρο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

 Ενέτεινα τη συνθετική μου προσπάθεια και συγχρόνως έδωσα βήμα στους νέους συναδέλφους μου, ιδρύοντας το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΔΩΜΑΤΙΟΥ (Π.Φ.Μ.Δ), που διοργάνωσα επί επτά συνεχή έτη, χωρίς ούτε ένα ευρώ επιχορήγησης από το κράτος ή κρατικό φορέα. Με στήριξαν φίλοι ιδιώτες που με εμπιστεύτηκαν οι καταξιωμένοι μαέστροι, Αγραφιώτης, Φιδετζής, Άλκης Παναγιωτόπουλος, οι συνθέτες Αντωνίου, Φυλαχτός, Παπαδάτος, Τέυλορ και άλλοι, για να κάνουμε το Φεστιβάλ το σοβαρότερο θεσμό στο χώρο της λόγιας ελληνικής μουσικής. Δυστυχώς και το Φεστιβάλ μας, το κατάπιε και αυτό η κρίση.

 Το (Π.Φ.Μ.Δ) έγινε αιτία να γραφτούν 300 νέα έργα. Πολλοί νέοι και διάσημοι σήμερα συνθέτες ξεκίνησαν με βραβείο από το φεστιβάλ μας».

 Τώρα είναι αλήθεια ότι περνάω τη μουσική μου εφηβεία, με συγκεκριμένα βήματα και έργα με ιδιαίτερα γνωρίσματα, ως αποτέλεσμα μιας δικής μου τεχνικής σύνθεσης και μιας ολοκληρωμένης μουσικής πρότασης σύνθεσης, που μπορούν να αποτελέσουν τα μέσα και για άλλους συνθέτες που επιδιώκουν τη δημιουργία έργων σύγχρονης ελληνικής μουσικής, με αδρά ελληνικά χαρακτηριστικά.

- Πρώτο βήμα ήταν η παρουσίαση του ορατόριου ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΣ ΟΡΚΟΣ στο Ηρώδειο το 2001. Είναι μελοποίηση του ομώνυμου κειμένου του Ιπποκράτη.

 Πρόκειται για ένα συμφωνικό έργο διάρκειας μιας ώρας και τριάντα λεπτών, το οποίο διεύθυνε, σε πρώτη παρουσίαση στο Ηρώδειο, ο εθνικός μας μαέστρος Βύρων Φιδετζής. Έπαιξε η Νέα Συμφωνική Ορχήστρα του Φεστιβάλ της Σόφιας, η περίφημη χορωδία Αnimato με τραγουδιστές τους κορυφαίους σολίστες της Εθνικής μας Λυρικής Σκηνής.

 Ο όμιλος που το παρήγγειλε μερίμνησε και για την ηχογράφησή του.

 Η παρτιτούρα εκδόθηκε από τον οίκο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΑΚΑΣ.

 Παίχτηκε και από άλλες μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες, στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και αλλού.

 Επιλέχτηκε από την Κρατική Ορχήστρα της Αιγύπτου να παιχτεί στην περίφημη όπερα του Κάιρου, στο νησί του Νείλου, με απόφαση που μου κοινοποίησε το υπουργείο Πολιτισμού της χώρας, για τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, οι οποίες ματαιώθηκαν λόγω των γεγονότων στην Αίγυπτο. Επίσης το έργο επιλέχτηκε από τη συμφωνική της Φλωρεντίας των ΗΠΑ».

- Δεύτερο βήμα ήταν η παρουσίαση το 2012 ενός ακόμη ορατόριου με τον τίτλο «Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», διάρκειας πενήντα λεπτών.

 Είναι η μελοποίηση του ύμνου στην αγάπη του Αποστόλου Παύλου, από την πρώτη προς Κορινθίους επιστολή. Το έργο παίχτηκε στον προαύλιο χώρο του παλαιοχρηστιανικού ναού του Αποστόλου Παύλου, που ανακαλύφτηκε στο Λιμανάκι της Γλυφάδας, από όπου φέρεται ότι αναχώρησε ο Απόστολος μετά το πέρας της διδασκαλίας του στην Αθήνα.

- Τρίτο βήμα, την ίδια χρονιά, ήταν η έκδοση σε CD τριών κουαρτέτων εγχόρδων, με τον τίτλο THOMASBAKALAKOS. THREEPEICESSTRINGQUARTET. NEWHELLENIKQUARTET.

 Η σπουδαία ηχογράφηση έγινε από το περίφημο και διάσημο διεθνώς ελληνικό μουσικό σύνολο του Γιώργου Δεμερτζή. Ήταν επιλογές από τους κύκλους έργων του «ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ», «ΠΡΟΤΥΠΑ» και «ΣΥΜΦΩΝΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ».

- Τέταρτο βήμα ήταν η παρουσίαση το 2013 της συλλογής έργων μουσικής δωματίου με τον τίτλο ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ.

 Είναι η πρώτη από τις επτά συλλογές, κάτω από το γενικό τίτλο ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

 Έπαιξαν οι κορυφαίοι μουσικοί: Σπύρος Μουρίκης κλαρινέτο, Απόστολος Παλιός Πιάνο και το κουαρτέτο εγχόρδων L’anima της Στέλλας Τσάνη.

 Αυτές τις μέρες βρίσκομαι και πάλι στο στούντιο.

 Ηχογραφώ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ένα από τα μεγάλης διάρκειας έργα μου για πιάνο, με τον τίτλο ΑΡΝΗ. Ερμηνευτής είναι ο κορυφαίος σήμερα Έλληνας πιανίστας κ. Απόστολος Παλιός.

 Είναι μια μουσική αναφορά στην ιστορικών και μυθολογικών διαστάσεων περιοχή της Καρδίτσας ΑΡΝΗ και στην περίφημη ομώνυμη συνθήκη, η οποία συντάχτηκε ανάμεσα στους Θεσσαλούς που πρωτοεγκαταστάθηκαν εκεί, 65 χρόνια μετά τον τρωικό πόλεμο και τους εντόπιους κατακτημένους, που δεχτήκαν να μείνουν στον τόπο τους και να δουλεύουν γι αυτούς, ως πενέστες.

 Το έργο είναι ενταγμένο στη συλλογή ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ.

 Στο αιτιολογικό κείμενο του πολιτιστικού τμήματος του δήμου Καρδίτσας που εισηγήθηκε την παραγωγή του έργου, αναφέρονται και τα εξής.

 «Στην ΑΡΝΗ ο Μπακαλάκος προσπάθησε να αποδώσει μουσικά το μύθο του Θεσσαλού, μύθο-αφετηρία της ιστορικής πορείας του γένους των Θεσσαλών, του φύλλου που συνέδεσε ιστορικά το όνομά του με το χώρο της θεσσαλικής περιφέρειας. Ο Μπακαλάκος ανασυνθέτει μουσικά σε ένα έργο με έξι μέρη, τις συνθήκες κατάληψης της προϊστορικής Άρνης από τους Θεσσαλούς, την προσαρμογή των νέων κατοίκων στις υπάρχουσες συνθήκες, την κατάληψη και της υπόλοιπης περιφέρειας από τους Θεσσαλούς με ορμητήριο την Άρνη, ενώ τα τρία τελευταία μέρη αποδίδουν πως η καθημερινότητα και η κοινωνική ζωή των κατοίκων ξαναβρήκε τον κανονικό της ρυθμό. Δύο από τις σκηνές του τελευταίου μέρους, που είναι και το μεγαλύτερο, αφιερώνονται στον κόσμο των παιδιών, φόρος τιμής στην παιδική ηλικία του συνθέτη, η οποία τον τροφοδότησε με πλούσιες μνήμες και δημιουργική φαντασία. Ο αρχετυπικός μύθος της «Άρνης» δεν είναι παρά η αφορμή του Μπακαλάκου να μιλήσει για τον τόπο του μέσα από ένα μουσικό έργο που να συμπυκνώνει τις αξίες, την αισθητική και το ιδιαίτερο, ποικίλο πολιτισμικό ιδίωμα της πεδινής δυτικής Θεσσαλίας. Στόχος του δεν είναι να διαιωνίσει την ιστορία μια κατάκτησης, αλλά να καταγράψει διαχρονικά δομικά στοιχεία της θεσσαλικής ιστορίας. Η θεώρηση αυτή δίνει στο εγχείρημά του έναν χαρακτήρα πολύ ευρύτερο, χωρικά και θεματικά, σε σχέση με αυτόν που επαγγέλλεται ο τίτλος του έργου του. Μακριά από μιμητικές λαϊκότροπες ή δυτικότροπες φόρμες, το έργο αξιοποιεί μουσικά μοτίβα γνωστών παραδοσιακών θεσσαλικών σκοπών, αναδεικνύοντας τη μελωδική και ρυθμική τους ποιότητα και την αξία τους ως άυλα σύμβολα του συλλογικού ασυνείδητου. Τα έργα του ως αποτέλεσμα του συνδυασμού των μουσικών συστημάτων, τα χαρακτηρίζει μεταμοντέρνα τεχνοτροπία με τη έννοια της αξιοποίησης, τόσο της τροπικότητας με σύγχρονη μουσική σκέψη, όσο και των μουσικών συστημάτων τονικότητας, ελεύθερης ατονικότητας και δωδεκαφθογγισμού, ως εργαλεία έκφρασης και όχι ως χαρακώματα αντιπαράθεσης των οπαδών τους».

 Στην παρτιτούρα του έργου, η οποία θα συμπεριλαμβάνεται στο λεύκωμα εκτός από το ηχογράφημα, θα υπάρχουν ενδιάμεσα των έξι μερών και των 16 σκηνών του έργου, εικαστικές παρεμβάσεις, όχι ως μια στείρα οπτικοποίηση του περιεχομένου του μουσικού έργου, αλλά ως μια δημιουργική επαναδιαπραγμάτευση και μια αναδιατεταγμένη, αυθύπαρκτη παρουσίαση των ίδιων ερεθισμάτων που τροφοδότησαν την έμπνευση μου για τη σύνθεση του έργου».

 Τα έργα μου στις επτά συλλογές με τον γενικό τίτλο ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, είναι η εμπροσθοφυλακή της μουσικής μου πρότασης.

 Με τις ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ δείχνω έναν νέο τρόπο δημιουργικής αφομοίωσης και αξιοποίησης της ελληνικής μουσικής παράδοσης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με σύγχρονη μουσική σκέψη.

 Ειδικότερα το κάθε έργο στις ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ, βασίζεται στα μουσικά υλικά ενός δημοτικού τραγουδιού, τα οποία αξιοποιώ για τη σύνθεση ενός νέου και πρότυπου έργου, το οποίο φέρει τον ίδιο τίτλο, με το εν λόγω δημοτικό τραγούδι. Όπως για παράδειγμα το κουαρτέτο εγχόρδων ΜΠΗΚΑΝ ΤΑ ΓΙΔΙΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ.

 Τα έργα στις ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ έχουν τη δομή και το χαρακτήρα μουσικής νουβέλας. Είναι δηλαδή έργα αφηγηματικού χαρακτήρα με αναφορές στην παράδοση και ψυχογραφίες χαρακτήρων ανθρώπων που χόρεψαν ή τραγούδησαν παραδοσιακά τραγούδια. Συνήθως ο κάθε απλός άνθρωπος όταν χορεύει ή τραγουδάει ένα παραδοσιακό τραγούδι ζει στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης, στα όρια της έκστασης. Μπροστά από τα μάτια του περνάει η ζωή του ολόκληρη. Έζησα και είδα πολλούς ανθρώπους σε τέτοιες στιγμές έντασης και έκφρασης. Με τις μουσικές μου νουβέλες αφηγούμαι ιστορίες τους.

 Στην εποχή της αναπαραγωγής του ήχου, ο λαός σιώπησε και περιμένει από τους δημιουργούς του να τον εκφράσουν με έργα που να πλησιάζουν σε αυθεντικότητα τη μουσική που ο ίδιος δημιούργησε στο παρελθόν.

 Η διαρκής ανανέωση, ιδιαίτερα της μουσικής μας παράδοσης, μέσα από καινούργιες ιδέες, μουσικές δημιουργίες και ουσιαστικές πολιτιστικές δράσεις είναι υποχρέωση και καθήκον όλων μας.

 Την παράδοση όταν δημιουργικά την αφομοιώνουμε, δίνει στα έργα μας ζωή, λειτουργικότητα και χάρη, όταν όμως την αντιγράφουμε δημιουργούμε μουσικά έργα διακοσμητικής αξίας, νεκρά δηλαδή, τα οποία απλά συνοδεύουν τον άνθρωπο σε στιγμές αποχαύνωσης, χωρίς να ενεργοποιούν το χώρο των ιδεών.

 Σε ότι αφορά τις πηγές έμπνευσής μου και τα θέματα που πραγματεύομαι μουσικά, η ανεξάντλητη πηγή έμπνευσής μου είναι κυρίως η πλούσια σε ήχους και ρυθμούς ελληνική γλώσσα.

 Ψάχνω τα μουσικά μου μοτίβα και τις μελωδίες μου μέσα στις λέξεις, μέσα στα κείμενα της αρχαίας και νεοελληνικής φιλολογίας, που εκφράζουν τις κοινωνικές, συναισθηματικές καταστάσεις του λαού μας και την πορεία της πατρίδας μας. Εκεί μέσα στις λέξεις και στα κείμενα της ελληνικής γλώσσας, βρίσκεται η ελληνική μουσική και περιμένει τους συνθέτες να την εξορύξουν.

 Τα έργα μου είναι συνήθως οργανικά, αλλά για το κάθε ένα από αυτά, πριν ξεκινήσω το μουσικό σχεδιασμό τους, πρώτα γράφω τα κείμενα για το θέμα, που θέλω μουσικά να εκφράσω. Από αυτό το κείμενο γεννιούνται οι μουσικές μου ιδέες, από τις λέξεις που χρειάστηκα για να εκφράσω το θέμα μου εμπνέομαι τα μουσικά μοτίβα, από τις φράσεις και τις προτάσεις δημιουργώ τα μουσικά μου θέματα, ανάλογα με τα μέρη του κειμένου διαμορφώνω και τα μέρη του μουσικού έργου και τελικά τη φόρμα του. Κάθε μουσικό έργο μου έχει πίσω αρκετές σελίδες κειμένου, που έγραψα πριν το ξεκινήσω. Γι αυτό δεν απέχει της αλήθειας ότι για να είναι κανείς καλός συνθέτης, δεν είναι δυνατόν να είναι κακός συγγραφέας. Μετά αρχίζω το κτίσιμο επιλέγοντας και τακτοποιώντας τα μουσικά μεγέθη με βάση τις αρχές της συμμετρίας, της αρμονίας και της ισορροπίας, για να δώσω μια ενδιαφέρουσα υφή στο έργο. Αν ο συνθέτης δημιούργησε, επέλεξε και διαχειρίστηκε τα μουσικά του μεγέθη, με βάση τις παραπάνω αρχές που χαρακτηρίζονται ως οι βασικές αρχές του κάλους, τότε το έργο του, πιθανόν να είναι ένα μουσικό έργο τέχνης. Αυτές τις βασικές αρχές του κάλους, όταν υπάρχουν στο μουσικό έργο τέχνης και σε κάθε έργο τέχνης, τις αναγνωρίζει ακόμα και ο ποιο απλός άνθρωπος, γιατί με αυτές είναι απόλυτα εξοικειωμένος, καθώς με βάση αυτές τις αρχές είναι και ο ίδιος πλασμένος.

 Γι αυτό και η δική μου άποψη είναι ότι ο καλύτερος ακροατής για να απολαύσει ένα έργο τέχνης, αλλά και να το καταξιώσει στο χρόνο είναι ο απλός και άδολος ακροατής, αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσει το έργο σε κατάλληλες συνθήκες παρουσίασης και υψηλής ερμηνευτικής απόδοσης από κορυφαίους μουσικούς.

 Ας όψονται όσοι από θέσεις υπευθύνων δεν δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να έρχεται σε επαφή με μουσικά έργα τέχνης και ο απλός, άδολος ακροατής.

 Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους υπεύθυνους, συντηρούν μια κατάσταση μουσικής μούχλας, για τους ίδιους και ίδιους, οι οποίοι από ένα σημείο και ύστερα, εθισμένοι πλέον, δεν αρκούν ούτε καν φτάνουν για να γεμίζουν τις γνωστές αίθουσες του «καλού κόσμου».

 Εκεί συνήθως ακούγονται τα ίδια και τα ίδια έργα. Η πρώτη εκτέλεση έργου και ιδίως Έλληνα συνθέτη είναι σπάνιο γεγονός, ώστε να αποτελεί είδηση. Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση ζημιώνει ακόμα και τα μεγάλα μουσικά αριστουργήματα, που επαναλαμβανόμενα συνεχώς, καταντάνε να γίνουν το μουσικό σκορβούτο για τους εθισμένους, από τους οποίους η μουσική, δεν μπορεί να περιμένει τίποτα­. Ελάχιστοι από αυτούς αναζητούν τη μαγεία μιας πρώτης εκτέλεσης έργου και ακόμα λιγότεροι έχουν τη δυνατότητα να τη χαρούν και να την απολαύσουν.

 Με βάση τα παραπάνω, οι απόψεις κάποιων συνθετών, ότι το έργο τους δεν αρέσει στο πολύ κοινό, γιατί δήθεν είναι δύσκολο ή γιατί το κοινό δεν έχει ανεβασμένο μουσικό επίπεδο, είναι φτηνές δικαιολογίες για να υπάρχουν.

 Σε ότι αφορά στη σημερινή ελληνική μουσική γενικότερα, πρέπει να θεωρήσουμε ότι όλα τα είδη εμπλέκονται σε μια κατάσταση αλληλεπίδρασης, η οποία συναρτάται και με τον πακτωλό χρημάτων που τζιράρουν, αλλά και του τρόπου διαχείρισης αυτών των χρημάτων, κυρίως των Πνευματικών και Συγγενικών Δικαιωμάτων, τα οποία είναι περιουσία των δημιουργών και των ερμηνευτών.

 Ειδικότερα στο χώρο της λεγόμενης ελαφράς μουσικής επικρατεί ακόμα ο άκρατος λαϊκισμός και το κραυγαλέο φολκλόρ, τα οποία, ιδίως στη μεταπολίτευση, γιγαντώθηκαν με την επικυριαρχία του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού, που έγινε και η αιτία της πλήρους σύγχυσης στο μουσικό γίγνεσθαι της πατρίδας μας. Απέφερε από τη μια μεριά πολύ χρήμα στις δισκογραφικές εταιρείες και στους διαχειριστές των ΠΔ και ΣΔ και από την άλλη επέφερε καίριο πλήγμα στη μουσική γενικότερα. Καταπλάκωσε όλα τα άλλα είδη της μουσικής και ευδοκίμησε αυτή χωρίς να αποτελεί καν μουσικό είδος, αλλά μια επίπλαστη παραλλαγή της γνήσιας λαϊκής μουσικής δημιουργίας, όχι με την μουσική έννοια του όρου, αλλά με την έννοια ότι ξεγέλασε ένα ολόκληρο λαό και επιπλέον συμπαρέσυρε στο λαϊκισμό και την τέχνη της ποίησης, η οποία μέχρι να την εγκλωβίσει το έντεχνο τραγούδι, ανθούσε ανενόχλητη, επειδή η εμπορεία της δεν είχε οικονομικό ενδιαφέρον και έτσι μεγαλουργούσε.

 Οι λεγόμενοι έντεχνοι συνθέτες του τραγουδιού, έφτασαν τη σύγχυση, στα άκρα, με το να θέλουν από τη μια μεριά κάποιοι να δίνουν την εντύπωση στον απλό λαό ότι είναι παρόμοιοι με τους μεγάλους συνθέτες της Ευρώπης και από την άλλη, ως έντεχνοι αυτοί, να ξεχωρίσουν έναντι των μεγάλων συνθετών του λαϊκού τραγουδιού, που παρακολουθούσαν άναυδοι τα τεκταινόμενα. Ήμουν πολύ κοντά στον τελευταίο των μεγάλων του λαϊκού τραγουδιού Θόδωρο Δερβενιώτη. Απομονωμένος από τις δισκογραφικές εταιρείες τα τελευταία χρόνια έλεγε, « Θωμά πρέπει και εμείς οι άτεχνοι να έχουμε κάποιο λόγο για το ελληνικό τραγούδι». Ήξερε πολύ καλά ότι τις δικές του γνώσεις για τη μουσική ευρωπαϊκή, βυζαντινή και ευρωπαϊκή, μερικοί του «έντεχνου τραγουδιού», ούτε στον ύπνο τους δεν τις έχουν δει και αντιμετώπιζε την κατάσταση με χιούμορ.

 Συνθέτες του έντεχνου, συνήθως μουσικά άτεχνοι, άλλοι ταλαντούχοι, άλλοι όχι, αλλά όλοι τους αρκούντος επιτήδειοι, αποκτώντας κάποιοι τεράστια πολιτική δύναμη και μια αγκαλιά παρτιτούρες τραγουδιών τους για συμφωνικές ορχήστρες μεγάλες χορωδίες κ.λπ, ο κάθε ένας τους, παρτιτούρες που άλλοι έγραφαν και αυτοί υπέγραφαν, καταπλάκωσαν την ελληνική μουσική.

 Συνήθως αυτοί όριζαν και τους επιγόνους τους στο έντεχνο τραγούδι, με βάση την πυραμίδα ανικανότητας, για να έχουν σίγουρη και τη θέση τους, αλλά επέβαλαν και πολλούς στο χώρο της λόγιας μουσικής, οι οποίοι δέχτηκαν να τους εξυπηρετούν και να τους εξυμνούν.

 Καταπλακωμένη η ελληνική μουσική από τους «έντεχνους» του τραγουδιού, πορεύεται μέχρι σήμερα, χωρίς να μπορεί να αφήσει ένα διακριτό μουσικό ίχνος, όπως έγινε στην εποχή του Σκαλκώτα στη λόγια μουσική και στην εποχή του Τσιτσάνη στη λαϊκή μουσική.

 Η συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι οι άνθρωποι της λόγιας μουσικής, σχεδόν στο σύνολό τους, να στριμώχνονται, επί χρόνια, στο σκοτεινό δωμάτιο της avantgarde, προσπαθώντας μάταια να ανοίξουν παράθυρα, γιατί το δωμάτιο αυτό, από το 1965 και ύστερα θεωρείται από όλους σχεδόν τους Ευρωπαίους σφραγισμένο και κάποιοι εδώ το σερβίρουν ως αίθριο της μουσικής τέχνης.

 Έτσι στο χώρο της λόγιας μουσικής επικρατεί συνήθως ένας στείρος και μονόχνοτος ακαδημαϊσμός, που επέβαλαν κυρίως μερικοί δάσκαλοι της σύνθεσης, οι οποίοι σχεδόν όλοι δηλώνουν και συνθέτες. Όμως είναι αδύνατον να είναι όλοι οι δάσκαλοι της μουσικής και συνθέτες, όπως αδύνατο είναι και όλοι οι φιλόλογοι να είναι ποιητές. Μόνο μετρημένοι στα πέντε δάχτυλά το κατάφεραν με κορυφαίο παράδειγμα τον αξεπέραστο Βάρναλη.

 Αυτή η κατάσταση αποθαρρύνει τους ταλαντούχους της σύνθεσης, γιατί με τέτοια κατεύθυνση τα έργα τους αποδεικνύονται κατώτερα των δασκάλων τους, τα οποία αντί να αποτελούν ασκήσεις για τους μαθητές, προβάλλονται ως συνθέσεις σύγχρονης μουσικής. Τα έργα αυτά συνήθως δεν έχουν συνθετική πνοή και γι αυτό δεν προσελκύουν, παρά ένα κοινό ελάχιστων ακροατών, οι οποίοι πολλές φορές είναι λιγότεροι και από τους μουσικούς που τα παίζουν στη σκηνή».

 Κάποιους πρέπει να πει στους δασκάλους της μουσικής ότι δεν είναι λιγότερο σπουδαίος ο τρόπος να είναι κανείς δημιουργικός στη μουσική ως δάσκαλος και συγγραφέας βιβλίων μουσικής θεωρίας. Όπως το ίδιο συμβαίνει και με το άλλο τρόπο να είναι κανείς δημιουργικός στη μουσική που είναι της ερμηνείας.

 Δεν είναι λίγο ο δάσκαλος να πείσει το μαθητή ότι η υπάρχουσα μέχρι τώρα μουσική θεωρεία είναι χρήσιμη ως αφετηρία για νέα μουσικά ταξίδια, μέσα από νέα έργα με συνθετική πνοή και όχι λιμάνι για να αράξει. Ότι είναι μια προίκα με ιστορική κυρίως αξία την οποία ο μαθητής με τα έργα του πρέπει να την εμπλουτίζει, αντί να την αξιοποιεί ως φόρμα και να την παραγεμίζει με μουσικά υλικά από τα δισεκατομμύρια που υπάρχουν από τα μυριάδες έργα των συνθετών που υπηρέτησαν τη μουσική και την εμπλούτισαν με σπουδαία έργα.

 Εγώ διάλεξα το δικό μου δρόμο και συνθέτω έργα τόσο στο παραδοσιακό μουσικό σύστημα του μείζονος ελάσσονος, όσο και στο μοντέρνο της ελεύθερης ατονικότητας και του δωδεκαφθογγισμού.

 Θεωρώ τα δύο συστήματα ως μέσα έκφρασης του συνθέτη και όχι ως χαρακώματα αντιπαράθεσης των οπαδών τους, γιατί πιστεύω ότι ο συνθέτης πρέπει να είναι δημιουργός και όχι οπαδός.

 Πολλά από τα έργα μου είναι μεταμοντέρνας τεχνοτροπίας και σχεδόν το σύνολο των έργων στις ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, με την έννοια της αξιοποίησης των μουσικών συστημάτων σε συνδυασμό.

 Με εφηβική ορμή και καθημερινή δουλειά σχεδιάζω και συνθέτω τις ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΑΚΑ, ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΑ και άλλα έργα. Αν ζήσω μερικά χρόνια ακόμα ίσως ολοκληρώσω όλα τα έργα στις ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ένα σύνολο, γύρω στα τριάντα έργα.