Γράφει η Σωτηρία Τσέλιου - Παππά
Στο δρόμο μας προς τον Τύμπανο με κυρίευσε μια νοσταλγία και πλημμύρισα αναμνήσεις από την παιδική ζωή μου στο χωριό αλλά και τις αφηγήσεις της μάνας για αυτό το βουνό το τόσο όμορφο και τόσο επικίνδυνο ιδιαίτερα τον χειμώνα που το χιόνι σκέπαζε το στενό μονοπάτι των διαβατών, έκρυβε τους γκρεμούς και λείαινε τα βράχια.
Πολλές φορές η μάνα ζαλικωμένη με βαρύ φορτίο έπρεπε να το περάσει μπουσουλώντας κόντρα στις χιονοθύελλες που την τύφλωναν για να μην κουτρουβαλήσει στους γκρεμούς.
Σέρνονταν ψηλαφητά στο μονοπάτι για να μη καταλήξει σε καμιά χαράδρα.
Άβολος ο τόπος εκείνα τα άβολα χρόνια για τους κατοίκους των χωριών που ανέβαιναν και κατέβαιναν τον
Και ενώ εκείνοι το διάβαιναν παράλληλα με το χρόνο τώρα πια το βουνό έχει υποστεί μια κάθετη υποβάθμιση. Οι πλαγιές του γέμισαν χαρακιές και επίπεδες απλωσιές στους κόρφους τους και η γαλάζια κορυφή του χάθηκε κάτω από τόνους τσιμέντου και τις τουρμπίνες που θα βρυχώνται καθώς θα παγιδεύουν τον άνεμο και θα τρομάζουν και αυτόν ακόμα τον αετό.
Σωτηρία Αύγουστος 2022
 Θα μας βρείτε και στα κοινωνικά δίκτυα:
|
||||||||||
|
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
 |
||
