Ο Θωμάς Μπακαλάκος αποκάλυψε ότι η μουσική δεν είναι μία παγκόσμια και οικουμενική γλώσσα και μάλιστα με την μεταφορική έννοια της λέξης, αλλά είναι πολλές, όσες είναι και οι ομιλούμενες από τους λαούς γλώσσες.

 Το αντίθετο υποστηρίζουν όσοι τους βολεύει έτσι, ώστε να μην έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν για το τι θέλουν να πουν με τη μουσική τους και τα μηνύματα που θέλουν να στείλουν σε όσους θα ακούσουν τα έργα τους,

 Πλάι στην Ελληνική Ομιλούμενη Γλώσσα υπάρχει η εξίσου πλούσια και εκφραστική με αυτή Ελληνική Μουσική Γλώσσα.

 Ο συνθέτης συνειδητοποίησε νωρίς ότι υπάρχει Ελληνική Μουσική Γλώσσα, της οποίας τη βάση του λεξιλογίου της αποτελούν τα ελληνικά μουσικά μας αρχέτυπα και οι ελληνικοί μουσικοί νόμοι, οι εναλλαγή των οποίων μέσα στους αιώνες έδωσε τη δυνατότητα στον Ελληνικό λαό να δημιουργήσει το δοξασμένο ελληνικό δημοτικό τραγούδι και στους προικισμένους λαϊκούς μας δημιουργούς τα λαϊκά μουσικά τους αριστουργήματα.

 Γι αυτό όπως τονίζει: «τα δημοτικά μας τραγούδια είναι θεματοφύλακες της Ελληνικής Μουσικής Γλώσσας, εξίσου πλούσια και εκφραστική με τη γλωσσομάνα Ελληνική Ομιλούμενη Γλώσσα, από την οποία πηγάζουν όλα τα της μουσικής μου, με τον τρόπο που παρατήρησα ότι η γλώσσα μας δύναται να επιδρά γόνιμα στη μουσική, για τη σύνθεση έργων κλασικής μουσικής με ιδιότητες και χαρακτηριστικά που να τα καθιστούν έργα ελληνικά Τα έργα αυτά της ελληνικής κλασικής μουσικής αρέσουν στους Έλληνες αλλά και στους ξένους. Είναι έργα που μπορούν να κάνουν περισσότερο διακριτό το ελληνικό μουσικό ίχνος στην παγκόσμια μουσική σκηνή και να σταθούν ισάξια όπου γης, με τα διακεκριμένα έργα των ξένων συνθετών».

 Αυτά μεταξύ των άλλων πραγματεύεται, τονίζει και αναδεικνύει ο συνθέτης στη μουσική του πρόταση για την αναγέννηση της Ελληνικής λόγιας μουσικής και το επιβεβαιώνει με δεκάδες έργα του.

 Είναι άκρως ενδιαφέρον και σπάνιο για τα ελληνικά μουσικά πράγματα, ότι το θέμα της σύνθεσης έργων μουσικής νουβέλας που προτείνει ο συνθέτης, ως αποτέλεσμα του νέου τρόπου αξιοποίησης των δημοτικών μας τραγουδιών και γενικότερα των καθαρότερων ελληνικών παραδόσεων, και το θέμα της ανάδειξης ενός δημοτικού τραγουδιού, ως ενοποιητικό στοιχείο και άλλων τεχνών, μέσω της ομώνυμης μουσικής νουβέλας που εμπνέεται από αυτό, αποτέλεσαν υλικό επιστημονικής ανακοίνωσης του διακεκριμένου Δρ μουσικολογίας, διευθυντή ορχήστρας, κορυφαίου και πολυβραβευμένου Έλληνα πιανίστα, απόφοιτο της Μουσικής Ακαδημίας του Βερολίνου και της Λειψίας Απόστολου Παληού, στο διεθνές Μουσικολογικό Συνέδριο που διοργανώθηκε πρόσφατα στην Τιφλίδα.

 Επίσης έκανε μια γενικότερη αναφορά στη Μουσική Πρόταση Σύνθεσης του Θωμά Μπακαλάκου, για τη δημιουργία μουσικών έργων με ιδιότητες και χαρακτηριστικά που τα καθιστούν έργα ελληνικά, ως αποτέλεσμα της παρατήρησής του ότι η Ελληνική Ομιλούμενη Γλώσσα δύναται να επιδρά γόνιμα στη μουσική, μέσω της ιδιαίτερης μορφολογικής δομής και των συστατικών του γραμματικού της τόνου, ως ακριβή κληρονομιά, από τότε που είχε τον προσωδιακό της χαρακτήρα

 Η ανακοίνωση προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον του συνεδρίου, που εκδηλώθηκε με ευρεία συζήτηση.

 Με εμπροσθοφυλακή τις μουσικές του νουβέλες, ο Θωμάς Μπακαλάκος δίνει αγώνα, από το 2012-2013, με συναυλίες, ομιλίες και άλλες μουσικές πράξεις, για να έρθει στο προσκήνιο η Ελληνική Μουσική Γλώσσα. Από την αρχή ένα μεγάλο κομμάτι της προοδευτικής κοινωνίας, που αναζητά το νέο στην ελληνική λόγια μουσική, τον υποστήριξε και ακόμα τον υποστηρίζει, ενώ συνεχώς πολλαπλασιάζεται οι ακροατές της μουσικής του.

 Επίσης φοιτητές των μουσικών πανεπιστημίων και γενικότερα ένα κομμάτι της ελληνικής προοδευτικής νεολαίας στέκεται στο πλευρό του συνθέτη.

 Όλες αυτές οι μουσικές δυνάμεις καθιέρωσαν το Θωμά Μπακαλάκο ως το μοναδικό Έλληνα συνθέτη κλασικής μουσικής που δίνει συναυλίες, βασισμένος στο εισιτήριο του κόσμου, με πρόγραμμα που περιέχει μόνο δικά του έργα και πάντα ένα έργο του Νίκου Σκαλκώτα τιμής ένεκεν στο μεγάλο μουσικό πρόγονο.

 Επίσης δίνονται ρεσιτάλ πιάνου με πρόγραμμα έργα του συνθέτη. ενώ η επέλαση του κορονοϊού ματαίωσε του πρώτο ρεσιτάλ κλασικής κιθάρας με έργα του συνθέτη, το οποίο προγραμματίζονταν να γίνει με τον σολίστα Ιάκωβο Κολανιάν.

 Και αυτό είναι σημαντικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι τις περισσότερες φορές στην Ελλάδα είναι να γίνονται ρεσιτάλ με έργα συνθέτη ή συνθετών, εκ των οποίων κάποιοι δεν έγραψαν ούτε μια νότα για τα συγκεκριμένα όργανα.

 Από την αρχή στις μουσικές του αυτές πράξεις ο Θωμάς Μπακαλάκος είχε την υποστήριξη κορυφαίων Ελλήνων μουσικών που πλαισίωσαν το μουσικό του σύνολο ΑΝΕΛΙΞΗ, οι οποίοι ακόμα τον υποστηρίζουν, αφού και σήμερα ακόμα με τους ίδιους δίνει συναυλίες, όπως αυτές για την ίδρυση Δημοτικών Μουσικών Βιβλιοθηκών.

 Είναι επίσης σημαντικό ότι οι συναυλίες αυτές αγκαλιάστηκαν από την τοπική αυτοδιοίκηση, ως μια κορυφαία στην Ελλάδα μουσική πράξη, καθώς σε αυτές θα φιλοξενούνται έργα συνθετών της πόλης. Θα αποτελέσουν ιδανικούς χώρους συνάντησης, ανταλλαγής απόψεων, ζύμωσης και προβληματισμού των συνθετών της πόλης στη μουσική, κυρίως των νέων των συνθετών, που δύσκολα βρίσκουν βήμα στη μουσική μας σκηνή, για να μαθαίνει ο ένας από τον άλλον, ενώ ακόμα και εκ των ενόντων θα μπορούν να δημιουργούν μουσικά σύνολα και μουσικές πράξεις ανάδειξης των έργων τους. Φυσικά με το άνοιγμα των πολιτιστικών δραστηριοτήτων ο Θωμάς Μπακαλάκος θα συνεχίσει και τις ιδρυτικές συναυλίες Δημοτικών Μουσικών Βιβλιοθηκών και την ολοκλήρωση του Δικτύου Πόλεων με μουσικές βιβλιοθήκες που είχε ήδη αρχίσει τις διεργασίες λειτουργίας του.

 Στο δίκτυο θα προστίθενται και όσες άλλες Δημοτικές Μουσικές Βιβλιοθήκες ιδρυθούν στη συνέχεια.

 Ελπίζει έτσι ο συνθέτης να ενεργοποιηθούν οι δημιουργικές μουσικές δυνάμεις πατρίδας μας, ιδίως στην ξεχασμένη μουσικά επαρχία, για να σηκωθεί τελικά ένα ανοιξιάτικο δροσερό ελληνικό μουσικό αεράκι από την περιφέρεια προς το αγκυλωμένο κέντρο, που συνεχώς θα δυναμώνει, για να διαλαλεί τα νέα μουσικά έργα που εκφρασμένα στην Ελληνική Μουσική Γλώσσα, θα προσδιορίσουν τη νέα εποχή στην ελληνική μουσική. Και έτσι ίσως κάποια μέρα η πατρίδα μας ξεφύγει από τις τελευταίες θέσεις που κατέχει, μεταξύ των υποανάπτυκτων χωρών του κόσμου.

 Ο Θωμάς Μπακαλάκος θεωρεί τις μουσικές του νουβέλες ως εμπροσθοφυλακή στον αγώνα του, να φέρει στο προσκήνιο την Ελληνική Μουσική Γλώσσα για να αγαπήσουν περισσότεροι Έλληνες την κλασική μουσική, γιατί είναι μοντέρνα έργα σύγχρονης ελληνικής κλασικής μουσικής, απριόρι γραμμένα στην Ελληνική Μουσική Γλώσσα, καθώς τα μουσικά τους υλικά είναι από μετουσιώσεις μουσικών υλικών δημοτικών τραγουδιών με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνονται δικά του μουσικά δημιουργήματα και με αυτά ως δομικά υλικά να κτίζει τις μουσικές του νουβέλες, νέο είδος πρωτοποριακό για τη μουσική, αλλά κατανοητά και αρεστά από τον πιο απλό Έλληνα πολίτη, τα οποία όμως είναι ενδιαφέροντα, αρεστά, σεβαστά και από τους ξένους.

 Ανάλογα αποτελέσματα θα υπήρχαν αν παίζονταν και τα συμφωνικά του έργα και οι όπερές του, αλλά αυτό είναι δουλειά των κρατικών μας μουσικών συνόλων, που συνήθως δεν παίζουν ελληνικά έργα. Πολλά από τα συμφωνικά του έργα τα έχει προτείνει στα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ, στις κρατικές μας ορχήστρες και στη λυρική, χωρίς καμία ανταπόκριση.

 Επίσης πολλά έργα του για μικρά και μεγάλα μουσικά σύνολα δεν πρόκειται να παιχτούν ποτέ, όσο τα μουσικά πράγματα της πατρίδας μας είναι στα χέρια κάποιων, οι περισσότεροι από τους οποίους ευθύνονται για το ότι η πατρίδα μας είναι επί πολλές δεκαετίες στις τελευταίες θέσεις των μουσικά υπανάπτυκτων χωρών του κόσμου.

 Παρόλα αυτά ο Θωμάς Μπακαλάκος συνεχίζει τον αγώνα του για να έρθει στο προσκήνιο η Ελληνική Μουσική Γλώσσα, θα συνεχίσει να καλλιεργεί τον τρόπο με τον οποίο η Ελληνική Ομιλούμενη Γλώσσα, δύναται να επιδρά γόνιμα στη μουσική, για τη σύνθεση έργων με ιδιότητες και χαρακτηριστικά που να τα καθιστούν έργα ελληνικά, με άμεσο αποτέλεσμα και τον περεταίρω εμπλουτισμό της Ελληνικής Μουσικής Γλώσσας, με γλωσσικά μουσικά σημεία όπως αυτά των μελοποιημένων τονικών ενοτήτων, που δίνουν ολοκληρωμένες ελληνικές μουσικές φράσεις, φορτωμένες με το νοηματικό περιεχόμενο του λόγου, όταν η μελοποίηση γίνεται ώστε να συλλαμβάνεται μουσικά αυτό το νόημα και όχι να προβάλλεται απλά ο λόγος ως διαρθρωτική ροή της μουσικής. Πολλά από αυτά τα νέα γλωσσικά μουσικά σημεία που προστίθενται στο λεξιλόγιο της Ελληνικής Μουσικής Γλώσσας, θα μείνουν στη συνείδηση του λαού ως μουσικοί σκοποί - μουσικοί νόμοι με ιδιαίτερα γνωρίσματα και θα πάρουν τη θέση τους κοντά στα ελληνικά μουσικά αρχέτυπα. Η εναλλαγή μέσα στους αιώνες, θα δώσει νέες δυνατότητες στο λαό μας να δημιουργήσει νέους δημοτικούς σκοπούς, που μαζί με τα μουσικά αριστουργήματα των λαϊκών μας δημιουργών θα αποτελέσουν το νέο υλικό στην ελληνική μουσική παράδοση.

 Εξάλλου όπως τονίζει ο συνθέτης: «Όλοι οι μεγάλοι συνθέτες της δύσης έγραψαν τα έργα τους στη μητρική μουσική τους γλώσσα. Μπορούμε και εμείς».

 Γιατί έτσι θα δημιουργήσουμε μουσικά έργα εθνικά, όπως ανάλογα έργα δημιουργούνται και στην ελληνική λογοτεχνία, τα οποία στη συνέχεια αν αξίζουν θα μπορέσουν να γίνουν και οικουμενικά.

 Γιατί ένα έργο τέχνης για να γίνει οικουμενικό πρέπει πρώτα να είναι εθνικό.

 Γιατί όσο στη μουσική, αλλά και σε κάθε τέχνη, θα θριαμβεύουν οι συμπληγάδες: μιμητισμός, ξενομανία, κραυγαλέο φολκλόρ, άκρατος λαϊκισμός και ο παρωχημένος μοντερνισμός, που αποτελεί τη χειρότερη μορφή λαϊκισμού, κανένα ελληνικό μουσικό έργο τέχνης δεν πρόκειται να γλυτώσει. Θα ακούγονται για άλλα 200 χρόνια ήχοι δήθεν λογιότατων μουσουργών με το λαό να κατηγορείται ότι αποτελείται από μουσικά γίδια που δεν μπορούν να τους καταλάβουν και από την άλλη ήχοι ψυχοσωματικού περιεχομένου, στοιβαγμένοι όμως σε τενεκέδες με ωραία λόγια, όπου θα συναρμολογούνται λαϊκά δήθεν άσματα, τα οποία στις τσάπες των εκμεταλλευτών αυτής της άθλιας μουσικής κατάστασης θα μετατρέπονται σε χρυσάφι.

 Σε ένα τέτοιο μουσικό καθεστώς το χειρότερο είναι να είσαι συνθέτης.

 Για να βγεις στην απέναντι όχθη πρέπει να αποφασίσεις ότι τα έργα σου δεν πρόκειται να παιχτούν ποτέ. Αλλιώς ελάχιστα μπορείς να καταφέρεις και επιπλέον θα πας σκαστός.

 

Θα μας βρείτε και στα κοινωνικά δίκτυα: