Δύο ποιήματα της Θεοδώρας Τσιτσιπά, για τη φθορά, την απώλεια και την παροδικότητα των πραγμάτων και της ανθρώπινης ζωής
Δυο ποιήματά της δίνει στη δημοσιότητα η ποιήτρια Θεοδώρα Τσιτσιπά, που έγραψε κατά τη διάρκεια της ασθένειας του πατέρα της Βασίλη Τσιτσιπά, ο οποίος “έφυγε” την Τρίτη, 9 Ιουλίου, 2019. Οι τίτλοι των ποιημάτων είναι: “Το σακατεμένο εγώ που κείτεται στα άσπρα σεντόνια” και “Όλο μου φεύγεις!...”
ΤΙΤΛΟΣ: “Το σακατεμένο εγώ που κείτεται στα άσπρα σεντόνια”
Σ΄ αφήσαμε στα γεμάτα σκοπιμότητα
χέρια της Γεωργιανής και μετά μιας Βουλγάρας
καθώς οδεύεις στο οριστικό αντίο
δεν μένει τίποτα από όσα μας πλήγωσαν
μόνο τα λασπωμένα ροζιασμένα χέρια
ο ιδρώτας που μύριζε αντρίλα.
Κάνω φευγαλέες επισκέψεις στο νοσοκομείο.
Μια φορά κούνησες την άκρη του χεριού
που κείτονταν δίπλα σου ακίνητο.
Σα να ΄θελες να μ΄ αγγίξεις.
Ελάχιστη κίνηση συγνώμης;
Ελάσσων κυματισμός αγάπης;
Την τελευταία φορά σου ΄πιασα εγώ το χέρι.
Σ΄αποχαιρέτησα στο μάγουλο.
Η επίγνωση του επερχόμενου θανάτου;
Το σακατεμένο εγώ που κείτεται στα άσπρα σεντόνια;
Το εφήμερο της ύπαρξης;
Προσκυνώ την απουσία που
αδιόρατα
ανεπαίσθητα
αγγίζει το τεράστιο
κενό
της παρουσίας σου,
Πατέρα…
Θεοδώρα, Μάιος, 2018
ΤΙΤΛΟΣ: “Όλο μου φεύγεις!...”
Όλο μου φεύγεις!..
Τη μια δεν ακούς καλά
Την άλλη δεν βλέπεις καθαρά
Κι αυτά τα βήματα σου
που γίνονται συνεχώς πιο ασταθή!...
Ένα τρέμουλο στα χέρια
Ένα μπέρδεμα στη γλώσσα
Τα μαλλιά σου πως αραίωσαν τόσο
Και που πήγε εκείνο το σφιχτό κορμί
που έλιωνε τις πέτρες!..
Όλο μου φεύγεις!...
Έσπασε η φωνή σου...
Χάθηκε το χιούμορ σου...
Κι ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού
όλο και πιο συχνά εμφανίζεται!...
Σήμερα σε βάλαμε σε αναπηρικό καροτσάκι
Δεν μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς πια...
Ήσουν τόσο περήφανος να σε πλύνουν άλλοι!..
Αλλά υποχωρείς
υποχωρείς συνεχώς
Στο εσωτερικό σου!...
Καμιά φορά ακούς φωνές
και βλέπεις εικόνες
από τα περασμένα
ή τα μελλούμενα
μιας άλλης ζωής
από το υπερπέραν
Ποιος μπορεί να πει...
Ποιος μπορεί να δει...
Μόνο εσύ πια είσαι κι εδώ
Είσαι κι εκεί...
Πες μου πως μπορώ να σε κρατήσω
Μη μου φύγεις
Μη σε χάσω
Έχω ακόμα τις πληγές στα γόνατα μου
απ΄ όταν μου μάθαινες ποδήλατο
Κι είναι νωπές ο οσμές απ΄ τον ιδρώτα σου στα χωράφια
Είναι γερό το χέρι σου στο δικό μου
που άδραχνες και μ΄ έριχνες στη ζωή
κι ήταν γεροί οι ώμοι σου
που με κρατούσαν πάνω τους
και με στήριζαν στη γη
όταν μου ΄δειχναν τον ουρανό!...
Εσύ με γείωνες
Εσύ με πέταγες ψηλά!...
Πως μπορεί να χωρέσει τόση δύναμη
σ΄ ένα ανθρώπινο στέρνο
Σε μια μαλακή αιμάτινη σάρκα
Που τώρα λιώνει σιγά σιγά
κι επανέρχεται στη μάνα γη
που την έθρεψε...
Ταξιδεύεις από την ύλη στο πνεύμα
Είσαι νερό που εξατμίζεται
Και θα γίνει σύννεφο σ΄ έναν άλλο κόσμο
Θα με θωρείς από ψηλά
Κι εγώ θα σου γνέφω
Ώσπου νά ΄ρθει κι η δική μου ώρα
Να γίνω σύννεφο.
Και θα γίνουμε βροχή
Να ποτίσουμε τον Θεσσαλικό μας κάμπο
που τόσο αγαπάμε!
Όλο μου φεύγεις!....
Θεοδώρα Τσιτσιπά, Μάϊος 2019
