Τις πληγές μου τις λέω μνήμες.
Έτσι αιμορραγούν λιγότερο.
.[Ιουλία Δ. Αγοράστη - γεννήθηκε Γρεβενά - Νομικός - από το βιβλίο της: “Συνειρμοί και χρώματα” - Νοε 2021]
Μνήμες
Κατοχή, εμφύλιος,
μικρή πόλη της Πίνδου,
το σχολείο καμμένο, οι δάσκαλοι φευγάτοι,
τα παιδιά όλων των ηλικιών καθισμένα στα στασίδια της Εκκλησίας.
…πίνακας δεν υπάρχει, όλα φωναχτά, όλα προφορικά.
Πρώτη χορωδία της ζωής μας η προπαίδεια,
ποιός να φωνάξει δυνατότερα, ποιός να ξεχωρίσει….
….και τώρα που τα χρόνια βαραίνουν στην πλάτη μας,
απορώ πως οι άνθρωποι θεωρούν κολακευτικό
να θυμίζουν σε κάποιον πόσο γερός, λεβέντης και όμορφος
λες και μπορείς να χορτάσεις σήμερα με το φαΐ που έφαγες χθες.
… για να ‘ρθει μετά ο ευλογημένος χρόνος …που απαλύνει τα πάντα.
Ξεθωριάζουν τα λάθη, ξεχνιούνται οι αδυναμίες,
ο χρόνος σου δίνει αυτοπεποίθηση …να πορευτείς με κάποια ηρεμία,
το τελευταίο κομμάτι της πορείας σου,
το τέλος σχεδόν όσων άκουσες,
έμαθες και έζησες
καθισμένος σ’ ένα στασίδι Εκκλησιάς
χρόνια πριν….
Δημήτρης Παπακώστας
 |
 |
